"ერთი კაცი იყო. როგორი კაცი იყო იცით? ერთხელ გავიფიქრე: სულ ერთი დღე რომ ვუყვარდე, მარტო ერთი დღე, იმ ერთ დღეში გავცვლიდი ჩემს დარჩენილ სიცოცხლეს არც კი დავფიქრდებოდი-მეთქი. გავიფიქრე და გადავყევი კინაღამ. ზოგჯერ გირჩევნია არ იცოდე, არ მიხვდე რა გჭირს და რამდენად გჭირს. მიკვირდა ერთხანს, როგორ ვიყავი ცოცხალი, ფეხზე დგომა როგორ შემეძლო. მართლაც არ შემეძლო, მაგრამ გავძელი, ვიცოცხლე.
და ეხლა როგორი კაცია ის კაცი იცით? აი ბავშვობის სახლივით არის: მასში რომ ვეღარ იცხოვრებ, მაგრამ ხანდახან გინდა რომ დაბრუნდე, ნახო როგორ ეზრდება აბლაბუდები. ისე ვერ გაძლებ. შეიძლება გაიფიქრო, რომ დაინგრევა გირჩევნია იმის ნანგრევებში მოკვდე, იმაში მოკვდე, ვიდრე უიმისობით. მაგრამ დგები, ზურგს აქცევ და ისე მიდიხარ სხვა სახელიბისკენ, ვითომც არაფერი. მიდიხარ და ფიქრობ რომ ამ ყველაფერს მაშინ აქვს აზრი, თუ რაღაც მაინც არის ისეთი რაშიც შეგიძლია გაცვალო შენი დარჩენილი სიცოცხლე."
ლია ლიქოკელი
Beautiful Otherness ♥
"დღეს, წიგნის მაგივრად კომპიუტერის ეკრანს არიან მიჩერებულნი, დომენიკო... წერილებიც აღარ მოაქვთ მტრედებს... წერილები ელექტრონული გახდა, ხოლო მტრედები გალიებში სხედან. ყველაფერს რაღაც აკლია თითქოს... წერილებს-ზედ შერჩენილი თითების სითბო... წიგნს – წიგნის სუნი."
Wednesday, December 6, 2017
Thursday, November 16, 2017
“Only once in your life, I truly believe, you find someone who can completely turn your world around. You tell them things that you’ve never shared with another soul and they absorb everything you say and actually want to hear more. You share hopes for the future, dreams that will never come true, goals that were never achieved and the many disappointments life has thrown at you. When something wonderful happens, you can’t wait to tell them about it, knowing they will share in your excitement. They are not embarrassed to cry with you when you are hurting or laugh with you when you make a fool of yourself. Never do they hurt your feelings or make you feel like you are not good enough, but rather they build you up and show you the things about yourself that make you special and even beautiful. There is never any pressure, jealousy or competition but only a quiet calmness when they are around. You can be yourself and not worry about what they will think of you because they love you for who you are. The things that seem insignificant to most people such as a note, song or walk become invaluable treasures kept safe in your heart to cherish forever. Memories of your childhood come back and are so clear and vivid it’s like being young again. Colours seem brighter and more brilliant. Laughter seems part of daily life where before it was infrequent or didn’t exist at all. A phone call or two during the day helps to get you through a long day’s work and always brings a smile to your face. In their presence, there’s no need for continuous conversation, but you find you’re quite content in just having them nearby. Things that never interested you before become fascinating because you know they are important to this person who is so special to you. You think of this person on every occasion and in everything you do. Simple things bring them to mind like a pale blue sky, gentle wind or even a storm cloud on the horizon. You open your heart knowing that there’s a chance it may be broken one day and in opening your heart, you experience a love and joy that you never dreamed possible. You find that being vulnerable is the only way to allow your heart to feel true pleasure that’s so real it scares you. You find strength in knowing you have a true friend and possibly a soul mate who will remain loyal to the end. Life seems completely different, exciting and worthwhile. Your only hope and security is in knowing that they are a part of your life.”
― Bob Marley
― Bob Marley
Wednesday, October 18, 2017
Воспитание дочери — о чем необходимо помнить
Воспитывать девочку – огромная ответственность
Начну с того, что мальчиков воспитывать проще. По многим причинам. Мальчики рождаются «пустыми», и их нужно многому научить, многое в них вложить (если говорить именно о ценностях и отношениях). Не так страшно где-то ошибиться, если мальчик еще не вырос, еще много можно в нем вырастить. Сложно – если рядом нет мужчины. А если мужчина есть, и он хороший, то этого бывает достаточно.
С девочками иначе. Мы рождаемся уже полными. Максимально полными ценностями, принципами, в нас уже заложено и служение, и забота, и любовь. Снова вспоминаю историю мамочки из начала этой главы, и снова убеждаюсь в этом. Поэтому задача родителей тут в большей степени – не поломать. Не навредить. Не сжечь все то хорошее, что в ней есть. Согласитесь, ответственность огромная. И цена ошибки выше. Если сломаешь то, что создавала не ты – то как чинить?
Девочки чувствительнее, ранимее, обидчивее. Поэтому любой срыв эмоций, любое повышение голоса, наказание могут надломить ее психику. И сделать из нее либо настоящего «робокопа», либо постоянно обиженного ребенка.
Девочка – принцесса.
Это сказано уже миллионы раз, но корень слова «девочка» — «дэва» — это означает божественная. Это и про ту полноту, с которой девочка уже приходит в этот мир, и про особое испытание для семьи ее приходом.
А если перевести это на более понятный нам уровень, каждая девочка – принцесса. Принцессы бывают разные. Бывают очень мягкие и трудолюбивые, бывают очень творческие и легкие на подъем, бывают и боевые принцессы, но даже они – принцессы.
Видеть в своей девочке божественную искру, даже если она далека от классического понимания девочки – не сидит на месте, дерется с мальчишками, не любит готовить. Просто вам попалась принцесса из рода воинов. Так вам обеим положено по судьбе. Но даже с таким характером она – принцесса. Может быть, она не станет носить красивые платья и укладывать красиво волосы. Может быть, она будет равнодушна к коронам и украшениям. Но все равно стоит относиться к ней как к принцессе. С уважением, почтением и восхищением.
Уверенность в своей красоте. Наряжать, баловать.
99 процентов женщин считают себя не очень красивыми. Даже те, кого все остальные сочтут красавицами. Потому что в детские годы мы много слышали эпитетов о своих кривых или костлявых ногах, длинном или горбатом носе, тонких или слишком пухлых губах и других частях тела.
Самую большую лепту в это вносят родители, а точнее мамы. Они, конечно, из любви. А получается не очень. Мама пытается сделать дочку красивой в своем понимании красоты, но кто сказал, что ее понимание верное? А некоторые мамы и вовсе неосознанно конкурируют с дочерью, поэтому всячески пытаются объяснить ей, что она не очень хороша.
Поэтому если в отношении дочери вы сможете не допустить таких оценок внешности в негативную сторону – это будет уже победа. А если вы еще и будете постоянно говорить ей, какая она красивая, какие хорошенькие у нее глазки, волосы и все остальное, то с самооценкой вашей девочки будет гораздо лучше.
Предвижу возмущения, что она зазнается и возгордится, что можно и перехвалить. Вы правда думаете, что это возможно? Или мы таким образом убеждаем себя, что нас хвалили достаточно, чтобы мы выросли нормальными людьми?
Наряжайте своих принцесс, балуйте их. Пусть они в детстве отыграют свою партию принцессы, чтобы иметь хороший фундамент для дальнейшего развития.
Правильное обучение – тому, что пригодится
Мне кажется, что я все время об этом говорю. Но стоит сказать еще раз. Учите девочку тому, что ей пригодится в жизни. Не заставляйте ее в школе зубрить все на пятерку, особенно то, что она не любит. Радуйтесь одинаково и тройкам по химии, и пятеркам по труду. Потому как ни одна химическая формула и ни один физический закон в жизни ей не пригодится. А самооценку убить может легко, как и нервные клетки. Или задать неправильный вектор развития, чтобы вас порадовать.
И учите тому, чему ни одна школа не учит. Как быть женщиной, как строить отношения, как варить тот самый борщ и печь пироги, как гладить рубашки, как волосы укладывать. Вот это то, что ей совершенно точно в жизни пригодится. То, что ей точно нужно и важно. Но где этому учат?
Сохранить ее чистоту
Опять же – если девочка рождается уже полной, наполненной всем самым лучшим, то наша задача все это сохранить. Сохранить ее чистоту – как физическую, так и нравственную. Для девочки страшны не только добрачные связи. Есть и другие невеселые вещи – алкоголь, курение, наркотики, жаргонная речь. А кроме того чрезмерные привязанности к деньгам, гаджетам, моде, фаст-фуду, телевизору, потреблению. Соблазнов в этом мире много, и некоторые кажутся не такими уж и страшными. Просто задавайте себе вопрос – несет ли это пользу моей дочери? И не теряется ли в этом ее чистота – физическая ли, эмоциональная ли, интеллектуальная ли, духовная ли.
Самое трудное в этом месте то, что начинать говорить об этом нужно как можно раньше. Потому что когда придет время – она уже не будет готова вас слушать. Если с самого детства она будет знать, что мужчина у нее должен быть один, что постель только после замужества, если это будет нормой в ее глазах в детском возрасте, то больше шансов, что став подростком, она сделает выбор в пользу чистоты.
Ценности прививаются с пеленок, особенно девочкам. Потому что у них и так все это заложено внутри, ей будет близко то, что вы расскажете. Ей понравится сказка, где у принцессы только один принц на всю жизнь, и живут они не всегда просто, но вместе. Ей понравится сказка о том, как злой колдун хотел обмануть и украсть принцессу, своровав ее поцелуй, а принцесса отказалась и спаслась. И так далее. Транслируйте девочке всегда, насколько важная чистота. Своим примером, примером героев мультиков, сказок, книг.
Уважать ее отца
Хотя этот пункт стоило бы поставить первым, я решила поместить его в середину, чтобы меня не съели. Шучу, но в каждой шутке только доля шутки. Действительно, каждый раз, когда я говорю, что отца детей надо уважать, натыкаюсь на дикое сопротивление женщин. Особенно тех, которые уже в разводе. Аргументы бывают разные, но обычно он такой-сякой и уважать не за что.
Просто подумайте, что вы транслируете своей дочери. Даже не говоря ни слова, одной только ухмылкой можно подать ей знак, что мужчины – ничтожества. И она обязательно запомнит это на всю жизнь.
Если вы однажды выбрали этого мужчину в отцы своей дочери, несите за это ответственность. Помните только хорошее, что было между вами, и рассказывайте об этом дочери. Как можно чаще. Поощряйте их общение, ведь для девочки папа – это первый роман. Если он даст ей ощущение нужности и любимости, ей будет проще жить. Если она будет чувствовать его защиту и поддержку, ей будет легче строить отношения с мужчинами.
А если он сам ничего такого особенного не делает, делайте вы. Рассказывайте ей о том, как папа о ней заботился, когда она была крохой. Как он купил ей первое платье или первые туфельки. Как всем хвастался ее фотографиями. Как защитил когда-то в детском саду. Набирайте таких ценных мелочей и рассказывайте, рассказывайте. Не будьте собственницей, не делите ребенка, не измеряйте, кто больше сделал, а кто меньше. У вас цель – помочь ей стать счастливой, а не счеты свести.
Если папа рядом и готов оказывать дочери внимание – помогите ему. Предложите ему дарить ей по праздникам цветы, как настоящей принцессе. Пусть иногда у них будут выходы в кино или в театр вдвоем. Делегируйте ему полностью защиту дочери – в любых обстоятельствах. Воспитание, обучение – все это ваша задача, и времени с дочерью вам нужно проводить больше. И почему бы в то время не рассказать ей много хорошего о ее отце? И вам полезно тренироваться, а ей – как бальзам на душу.
И самое лучшее, что вы можете при этом сделать – быть счастливой рядом с ее папой. Чтобы ее папа любил вас, восхищался вами, оказывал внимание. Девочка очень любит папу, а значит, стремится стать той, кого он любит больше всех. Если муж больше всех любит вас, то она захочет быть такой как вы.
Не критиковать, давать обратную связь только когда это очень нужно и очень мягко
Женщины очень ранимы. С самого детства. Любое неосторожное слово причиняет боль. Мы часто стремимся девочек «закалить» и подготовить к сложной жизни. Поэтому лучше уж мы начнем их критиковать, поправлять, чтобы они привыкли. Но чего мы этим добиваемся?
Проводилось исследование. Если за спиной у женщины человек начинал смеяться над кем-то, 90 из 100 женщин принимали это на свой счет и оборачивались, чтобы проверить. То есть мы настолько чувствительны к критике, настолько напряжены, что любые слова за спиной воспринимаем как сказанные нам.
Не критикуйте девочек. Пожалуйста. Вспомните, как опускаются руки, когда ты старалась, пол дома мыла, а мама сразу же указала на грязные углы. Вспомните, как ничего не хочется делать после того, как тебя тыкают носом в жирную посуду, ошибку в тетради, кривой шов, неправильно наложенную тень.
В большинстве случаев вообще лучше молчать. Девочка наверняка и сама увидит кривизну своих стежков. А если ей на это тыкнуть, может перестать шить вообще. У меня была шикарная учительница по трудам в школе. Наверняка поэтому я так боюсь шить. И даже имея огромное желание и красивую машинку дома, не могу начать. Потому что за любую ошибку нас били по рукам, приговаривая «поганые ручки!». А в качестве наказания как-то заставили всем классом есть белый соус. Без ничего. Просто потому что мы не догадались принести для этого соуса гарнир.
Там, где обратная связь нужна и важна, старайтесь делать это очень мягко и деликатно. Не напрямую. Может быть, стоит просто намекнуть, и она сама все поймет. Поэкспериментируйте, чтобы прочувствовать эту грань.
Много творчества не бывает
Женская энергия тесно связана с творчеством. Если девочка не будет ничем таким заниматься, рано или поздно ее охватит апатия, депрессия. Творчество бывает разное, и каждая девочка выбирает что-то для себя сама. В этот момент. Через какое-то время ее вкусы могут поменяться – и это нормально.
Если она разлюбила занятия музыкой, не стойте над ней с плеткой. Позвольте ей отдохнуть от музыки – и может быть, она снова вернется к этому увлечению. Позвольте ей пробовать разное – танцы, пение, рисование, вышивание, вязание. Пусть она сама выберет то, что ей близко. Позволяйте ей начинать новое, позволяйте ей бросать старое.
Для девочки главное – это сохранить в себе творческий запал. А не получить диплом музыкальной и художественной школы, разряд по гимнастике и победить в танцах. Позвольте ей заниматься творчеством не ради результата, а наслаждаясь процессом. Не ждите от этих увлечений полезности, законченности, успехов и дипломов. И увидите, как ее глаза будут блестеть от радости.
И по мере роста девочки не ставьте табу на творчестве. Ведь то, что мы легко позволяем детям в пять-десять лет, в пятнадцать уже считается «пустым занятием» и «прожиганием времени». Творчество для нее не обязательно станет профессией. Это будет ее способ проживать разные ситуации, снимать стресс, познавать мир и себя саму, открывать свое сердце. И не только это.
Защищайте ее
Обязательно защищайте. От хулиганов и недобрых людей. От тех, кто подрывает ее веру в себя. От нападок в школе – не ждите, что она сама разберется. Так она только замкнётся в себе или научится драться и выживать. Оно вам надо? От вредного влияния непонятных людей – хорошо бы знать, с кем ваша дочь общается, к кому прислушивается. От излишних соблазнов этого мира. От ночных прогулок в одиночестве. От той грязи, которой в мире достаточно. От избыточной нагрузки на ее психику. От побоев и наказаний, криков и оскорблений. От огромных ожиданий – ваших же, между прочим. От чрезмерного труда по дому – ей еще всю жизнь стирать, гладить и готовить. От излишней ответственности, особенно за младших братьев и сестер. От ваших же негативных эмоций, которыми вы можете легко ее надломить. От ваших ссор с мужем и отцом дочери. От ваших трудностей на работе. От ваших несбывшихся мечтаний, которые так хочется реализовать за счет нее.
Если девочка вырастет в такой атмосфере любви и заботы, как в теплице, ей будет проще строить отношения в будущем. Она сможет сохранить свою чистоту, ранимость, наивность, скромность. Помните, что раньше женщины всю жизнь были под защитой – сначала отца, потом мужа, потом сына. Это было страшно и глупо, если женщина вдруг оставалась наедине со всем тем, что происходит вокруг нее. И первый этап – этап детской защищенности – один из самых важных. Он базовый, фундаментальный.
Хвалить просто так, не за поступки
Вернемся к теме похвалы. Как я уже говорила, девочку хвалить можно и нужно. Как можно чаще. Но очень важно еще понимать отличие – как хвалить. Мальчиков мы стимулируем к деятельности, поэтому хвалим только за поступки. То есть не «ты такой сильный», а «ты так здорово помог папе с этими тяжелыми сумками». Или не «ты такой заботливый», а «ты сделал такую классную кормушку для птиц!». Таким образом мальчик настраивается на жизнь, полную важных дел.
Если мы будем то же самое делать с девочкой (а мы обычно так и делаем), то девочка начнет жить в модели «меня просто так любить нельзя». И любовь она начнет заслуживать разными способами. Для родителей это удобно – она будет много чего делать и дома, и в школе. А вот для самой девочки –это хуже не придумаешь. Она никогда не сможет быть довольна тем, что сделано. Ей будет трудно принимать любовь и внимание. Она искренне будет считать, что должна спать с каждым, кто оплатил ее счет в кафе. И так далее.
Девочку нужно поливать просто так. Говорить ей о ее качествах. Говорить ей о том, что она умница, красавица, добрая, ласковая, талантливая. Просто так. Не привязывая к результатам, деятельности, поступкам. Чтобы она фокусировалась не на действиях, не на результатах, а на качествах и на процессах.
И почаще обнимайте ее, окутывайте нежностью, прикосновениями с любовью!
Быть для нее хорошим примером
И этот пункт как всегда самый важный. Неважно, что вы говорите, важно, что вы делаете. Если вы рассуждаете об уважении к мужчинам, а мужа называете по фамилии, она научится именно этому – относиться к мужчинам свысока. Если вы говорите о творчестве, а сами пашете на нелюбимой работе, не следите за собой и не имеете хобби – она впитает вашу модель отношения к жизни. Если вы курите, то о какой чистоте для дочери можно говорить. И так далее.
Дети слышат, что мы говорим, но следуют они тому, что видят. Это отличный повод начать меняться самой, чтобы стать такой женщиной, какой вы хотели бы видеть свою дочь лет через двадцать-тридцать.
И самое главное здесь – быть счастливой. Чтобы она понимала, зачем ей все это. Зачем ей сохранять свою чистоту, зачем развивать творчество, зачем строить отношения. Если она видит пример счастливой матери, этот вопрос не возникает. А если эту счастливую маму при этом еще и обожает самый лучший в мире отец – то у девочки нет других вариантов. Ее сердце будет стремиться по освещенному вами пути – и это лучшая форма защиты для девочки.
У меня есть уверенность, что все это важно для каждой малышки. Малышки, которую вы держите за руку, укладываете на ручках спать или той, с которой вы теперь разговариваете о жизни. И не менее важно это для той малышки, которая внутри вас. Ей, скорее всего, чего-то не досталось. А это значит, что вы можете ее удочерить – и долюбить ее и добаловать. Купить ей туфельки Золушки, отдать ее на танцы, много хвалить, создавать заново для нее хороший образ ее отца…
Исцеление вашей внутренней девочки станет отличной базой для того, чтобы иначе относиться к своей дочке. По-другому. С большим вниманием, с большей любовью. А детям ведь, по большому счету, ничего другого и не надо
Wednesday, November 23, 2016
ფსიქოლოგის ყველაზე მოკლე კონსულტაცია – ყველა მშობლისთვის საკითხავი
ეს ამბავი ერთმა ფსიქოლოგმა მოყვა, საკუთარი პრაქტიკიდან:
"შემოვიდა ცოლ-ქმარი კონსულტაციაზე. კაცს ეტყობოდა, დიდად არ მოუხაროდა ფსიქოლოგისკენ და არც იყო ეს მისი სტილი, უბრალოდ, ცოლს დაუთმო და ჩანს, პრობლემის გადაჭრის სხვა გზაც ვერ მოძებნა.
- პირველად ვარ ფსიქოლოგთან, - დამნაშავესავით ჩაიბუტბუტა, - ცოლმა დამარწმუნა.
- და? – ვეცადე ეთქვა, "რამ აიძულა" მისთვის ესოდენ უჩვეულო ვიზიტი.
- რა და, შვილი გვყავს... შვილი მყავს, დებილი! – უცებ გამოაცხადა.
- დებილი ფსიქიატრიული დიაგნოზია, - შევუსწორე, - ანუ თქვენი ვაჟი ამ გაგებით არის დებილი?
კაცმა ახლა მე შემხედა, როგორც დებილს. აშკარად ჩათვალა, რომ მეც ვერ ვიყავი ჯანზე. თუმცა უკან არ დაიხია:
- თქვენ ხომ ფსიქოლოგი ხართ? აბა ამიხსენით, რავ ვუყო ჩემს ბიჭს?
- და რა სჭირს თქვენს ბიჭს?
- საზღვრებს ვერ ხედავს, უაზროდ იქცევა. 14 წლისაა და საშინელი ქცევები აქვს.
- მაგალითად?
- მოვდივარ სახლში სამუშაოს მერე. ფეხსაცმელი შუა ოტახში უყრია. ვუყვირი: "ამ ცხოვრებაში რამის გაკეთება მაინც იცი? ფეხსაცმელი მაინც დადე ადგილზე". ასჯერ მითქვამს, მაგრამ მაინც ასე მხვდება, დებილია აბა რა? ყველაფერი იოლად ხვდება ცხოვრებაში და ვერ აცნობიერებს. ტელეფონი დაამტვრია. არ აფასებს. დედას ეუხეშება. სახლში არაფერს აკეთებს. რომ ელაპარაკები, არ გისმენს. არც სირცხვილი აქვს, არც სინდისი. აი, როგორ მოვიქცე, მითხარით. როგორ გამოვნახო მასთან საერთო ენა? არსებობს რაიმე რეცეპტი?
- არსებობს, - ვპასუხობ.
- აბა, მითხარით.
- მაშ ასე, თქვენ ამბობთ, რომ ვერ პოულობთ საერთო ენას შვილთან?
- დიახ, ხომ გითხარით!
- არსებობს ერთი პატარა გამოსავალი. ოღონდ არ ვიცი, როგორ გაართმევთ თავს.
- მითხარით!
- ეს უნდა გააკეთოთ, კი არ უნდა გითხრათ.
- რა უნდა გავაკეთო?
- რა ჰქვია თქვენს ვაჟს?
- დავითი.
ავიღე ქაღალდის ფურცელი, მარკერით დავწერე ზედ "შვილი დავითი, 14 წლის", კაბინეტის კუთხეში დავდე და კაცს ვთხოვე წარმოედგინა, თითქოს მისი შვილი იდგა იმ ფურცელზე.
- გამოგივიდათ? – ვკითხე.
- დიახ.
- ახლა კი ნელა მიდით ამ ფურცელთან, მასზე დადექით, და წარმოიდგინეთ, რომ თავად ხართ 14 წლის დავითი.
კაცი აშკარად დაეჭვებული მივიდა ქაღალდთან, დადგა და თვალები დახუჭა.
- აბა, რას გრძნობთYახლა?
- საშინელ მარტოობას... ცრემლები მებჯინება ყელში. ტირილი მინდა.
- რატომ?
- წყენისგან. ყველა მეჩხუბება, შენიშვნას მაძლევენ, დამცინიან. ეს ისეო, ეს ასეო. სიცოცხლე აღარ მინდა. თითქოს მახინჯი უცხო სხეული ვარ ყველასთვის.
- ვისთვის ყველასთვის?
- ყველასთვის, რა!
- მაინც ვისთვის?
- მამისთვის...
- აბა, რა გინდა, რომ მამისგან მიიღო?
- ერთხელ მაინც რომ შევექე. ეკითხა, როგორ არის ჩემი საქმეები... მეც ხომ კაცი ვარ, მინდა იამაყოს ჩემით.
- ჩაისუნთქეთ და რომ ამოისუნთქავთ, ფურცლიდან გადმოდით.
კაცი ჩუმად მივიდა თავის სკამთან, დაჯდა. მდუმარება ჩამოწვა. ცოლმა ცრემლები შეიმშრალა.
- ყველაფერს მივხვდი, - უცებ წყნარად თქვა კაცმა, - ყველაფერს მივხვდი. ზუსტად ასე ვგრძნობდი თავს
პატარაობისას. მამა კი მხოლოდ მაკრიტიკებდა და მეჩხუბებოდა. ახლა მეც ისევე ვიქცევი. ყველაფერს მივხვდი. მადლობა...
თვალები ცრემლიანი ჰქონდა ორივეს, მაგრამ გაცისკროვნებული. რაღაცნაირი კეთილები და აღელვებულები გავიდნენ ოთახიდან... სულ რაღაც 18 წუთი გაგრძელდა ეს კონსულტაცია – ყველაზე მოკლე იყო ჩემს გამოცდილებაში".
შექება, საუბარი, გულისხმიერება – ბავშვს ბევრი არაფერი უნდა, მას მარტივი ურთიერთგაგება და მარტივი საქებარი სიტყვები სჭირდება. მოზარდის სული მგრძმობიარეა, მუდმივი კრიტიკა და შენიშვნება თვითშეფასებას უქვეითებს და წლებთან ერთად სულ უფრო რთულდება. გიყვარდეთ და ხშირად შეაქეთ თქვენი ყველაზე მთავარი საგანძური ცხოვრებაში, ემეგობრეთ თქვენს შვილებს და ნუ დაშორდებით მათ.
"შემოვიდა ცოლ-ქმარი კონსულტაციაზე. კაცს ეტყობოდა, დიდად არ მოუხაროდა ფსიქოლოგისკენ და არც იყო ეს მისი სტილი, უბრალოდ, ცოლს დაუთმო და ჩანს, პრობლემის გადაჭრის სხვა გზაც ვერ მოძებნა.
- პირველად ვარ ფსიქოლოგთან, - დამნაშავესავით ჩაიბუტბუტა, - ცოლმა დამარწმუნა.
- და? – ვეცადე ეთქვა, "რამ აიძულა" მისთვის ესოდენ უჩვეულო ვიზიტი.
- რა და, შვილი გვყავს... შვილი მყავს, დებილი! – უცებ გამოაცხადა.
- დებილი ფსიქიატრიული დიაგნოზია, - შევუსწორე, - ანუ თქვენი ვაჟი ამ გაგებით არის დებილი?
კაცმა ახლა მე შემხედა, როგორც დებილს. აშკარად ჩათვალა, რომ მეც ვერ ვიყავი ჯანზე. თუმცა უკან არ დაიხია:
- თქვენ ხომ ფსიქოლოგი ხართ? აბა ამიხსენით, რავ ვუყო ჩემს ბიჭს?
- და რა სჭირს თქვენს ბიჭს?
- საზღვრებს ვერ ხედავს, უაზროდ იქცევა. 14 წლისაა და საშინელი ქცევები აქვს.
- მაგალითად?
- მოვდივარ სახლში სამუშაოს მერე. ფეხსაცმელი შუა ოტახში უყრია. ვუყვირი: "ამ ცხოვრებაში რამის გაკეთება მაინც იცი? ფეხსაცმელი მაინც დადე ადგილზე". ასჯერ მითქვამს, მაგრამ მაინც ასე მხვდება, დებილია აბა რა? ყველაფერი იოლად ხვდება ცხოვრებაში და ვერ აცნობიერებს. ტელეფონი დაამტვრია. არ აფასებს. დედას ეუხეშება. სახლში არაფერს აკეთებს. რომ ელაპარაკები, არ გისმენს. არც სირცხვილი აქვს, არც სინდისი. აი, როგორ მოვიქცე, მითხარით. როგორ გამოვნახო მასთან საერთო ენა? არსებობს რაიმე რეცეპტი?
- არსებობს, - ვპასუხობ.
- აბა, მითხარით.
- მაშ ასე, თქვენ ამბობთ, რომ ვერ პოულობთ საერთო ენას შვილთან?
- დიახ, ხომ გითხარით!
- არსებობს ერთი პატარა გამოსავალი. ოღონდ არ ვიცი, როგორ გაართმევთ თავს.
- მითხარით!
- ეს უნდა გააკეთოთ, კი არ უნდა გითხრათ.
- რა უნდა გავაკეთო?
- რა ჰქვია თქვენს ვაჟს?
- დავითი.
ავიღე ქაღალდის ფურცელი, მარკერით დავწერე ზედ "შვილი დავითი, 14 წლის", კაბინეტის კუთხეში დავდე და კაცს ვთხოვე წარმოედგინა, თითქოს მისი შვილი იდგა იმ ფურცელზე.
- გამოგივიდათ? – ვკითხე.
- დიახ.
- ახლა კი ნელა მიდით ამ ფურცელთან, მასზე დადექით, და წარმოიდგინეთ, რომ თავად ხართ 14 წლის დავითი.
კაცი აშკარად დაეჭვებული მივიდა ქაღალდთან, დადგა და თვალები დახუჭა.
- აბა, რას გრძნობთYახლა?
- საშინელ მარტოობას... ცრემლები მებჯინება ყელში. ტირილი მინდა.
- რატომ?
- წყენისგან. ყველა მეჩხუბება, შენიშვნას მაძლევენ, დამცინიან. ეს ისეო, ეს ასეო. სიცოცხლე აღარ მინდა. თითქოს მახინჯი უცხო სხეული ვარ ყველასთვის.
- ვისთვის ყველასთვის?
- ყველასთვის, რა!
- მაინც ვისთვის?
- მამისთვის...
- აბა, რა გინდა, რომ მამისგან მიიღო?
- ერთხელ მაინც რომ შევექე. ეკითხა, როგორ არის ჩემი საქმეები... მეც ხომ კაცი ვარ, მინდა იამაყოს ჩემით.
- ჩაისუნთქეთ და რომ ამოისუნთქავთ, ფურცლიდან გადმოდით.
კაცი ჩუმად მივიდა თავის სკამთან, დაჯდა. მდუმარება ჩამოწვა. ცოლმა ცრემლები შეიმშრალა.
- ყველაფერს მივხვდი, - უცებ წყნარად თქვა კაცმა, - ყველაფერს მივხვდი. ზუსტად ასე ვგრძნობდი თავს
პატარაობისას. მამა კი მხოლოდ მაკრიტიკებდა და მეჩხუბებოდა. ახლა მეც ისევე ვიქცევი. ყველაფერს მივხვდი. მადლობა...
თვალები ცრემლიანი ჰქონდა ორივეს, მაგრამ გაცისკროვნებული. რაღაცნაირი კეთილები და აღელვებულები გავიდნენ ოთახიდან... სულ რაღაც 18 წუთი გაგრძელდა ეს კონსულტაცია – ყველაზე მოკლე იყო ჩემს გამოცდილებაში".
შექება, საუბარი, გულისხმიერება – ბავშვს ბევრი არაფერი უნდა, მას მარტივი ურთიერთგაგება და მარტივი საქებარი სიტყვები სჭირდება. მოზარდის სული მგრძმობიარეა, მუდმივი კრიტიკა და შენიშვნება თვითშეფასებას უქვეითებს და წლებთან ერთად სულ უფრო რთულდება. გიყვარდეთ და ხშირად შეაქეთ თქვენი ყველაზე მთავარი საგანძური ცხოვრებაში, ემეგობრეთ თქვენს შვილებს და ნუ დაშორდებით მათ.
Thursday, July 14, 2016
***
Don’t fall in love with me.
There are days when I get sad without a reason and I just stare at the ceiling with tears streaming down my face.
There are days when I get sad without a reason and I just stare at the ceiling with tears streaming down my face.
Don’t fall in love with me.
On those days, I don’t talk to anyone. I just bury myself in my bed and think about how I became this mess of sadness.
On those days, I don’t talk to anyone. I just bury myself in my bed and think about how I became this mess of sadness.
Don’t fall in love with me.
I will become attached to you and I will cry myself to sleep if you don’t text me good night before you go to sleep and I will convince myself that it’s because you got tired of me.
I will become attached to you and I will cry myself to sleep if you don’t text me good night before you go to sleep and I will convince myself that it’s because you got tired of me.
Don’t fall in love with me.
I’m too much. I will depend on you. I need attention, much more than other people. I’ll talk to you in metaphors and make you one. I’ll write poems about you and opening up my skin at 2 A.M.
I’m too much. I will depend on you. I need attention, much more than other people. I’ll talk to you in metaphors and make you one. I’ll write poems about you and opening up my skin at 2 A.M.
Don’t fall in love with me.
I couldn’t stand you coming home to find me on the bathroom floor shaking and crying, with blood spilling from my wrists. I couldn’t stand seeing the disappointment in your eyes.
I couldn’t stand you coming home to find me on the bathroom floor shaking and crying, with blood spilling from my wrists. I couldn’t stand seeing the disappointment in your eyes.
Don’t fall in love with me.
I will pour everything I’ve left of me into you, every bit of love, until I have nothing to give. Until I become completely empty.
I will pour everything I’ve left of me into you, every bit of love, until I have nothing to give. Until I become completely empty.
Don’t fall in love with me.
I’m scared that my sadness is contagious.
I’m scared that my sadness is contagious.
Don’t fall in love with me.
I will replay your sweet words in my head when I hate myself so much that I want to die. Your words will be the only thing that make me stay.
I will replay your sweet words in my head when I hate myself so much that I want to die. Your words will be the only thing that make me stay.
Don’t fall in love with me.
You will live in fear. You won’t be able to leave me, because you’d know if you did, I wouldn’t have anything to live for.
You will live in fear. You won’t be able to leave me, because you’d know if you did, I wouldn’t have anything to live for.
Don’t fall in love with me.
Before I met you, there wasn’t a single person who could’ve made me stay. You’re my reason now.
Before I met you, there wasn’t a single person who could’ve made me stay. You’re my reason now.
Don’t fall in love with me.
Because I will fall in love with you.
Because I will fall in love with you.
Saturday, June 25, 2016
***
We are a generation that replaces, that doesn't repair, that doesn't try, because we are busy in the race of life. We are too cool, too rigid, with "I don't give a fuck" attitude, and we are too confident that, we can find other people who will be so much better than these stupid people who once were an inseparable part of our life. We break up on text messages, we end friendships by a whatsapp message followed by un-friending, unfollowing on every social media portal. I mean, seriously? Texts, the most fucked up form of communication that only and solely causes confusion and communication gaps!
I am not saying, keep chasing, keep running behind that person, but at least give it one shot? Drop them a text, place a call, and talk, try to figure it out. I know it's easy to find yourself new cool chaps to hang out with, go grab a drink with, and dance the weekend away, but don't you think for all the times you people were there for each other when no one else was, do you think you'll be able to find someone; who you'll run to when your heart is breaking, who you'll run to when you need to approach that guy you've been crushing since forever, someone who you want to share every tiny detail of your day, who you run to when you need those arms to heal you, who you'll call when you have no words to explain what's happening in your head and heart. I think, "your person" should be given one chance, what you shared should be given one chance. The numerous emotions, memories, etc deserve one chance?
#ReaderSubmission by Divyar Rikhari
Friday, June 24, 2016
Когда я полюбила себя
Monday, June 13, 2016
О чем говорят мужчины
"Не стало будущего. Раньше, в детстве, впереди было что-то яркое, неизвестное. Жизнь... А теперь я точно знаю, что будет потом. То же самое, что и сегодня. Заниматься я буду тем же, в рестораны ходить те же, ну или в другие такие же. На машине ездить примерно такой же. Вместо будущего стало настоящее. Просто есть настоящее, которое сейчас, и настоящее, которое будет потом. И главное, что мне мое настоящее нравится. Машины хорошие, рестораны вкусные — только будущего жалко..."
Saturday, June 11, 2016
***
"რა უფრო ძნელია ნეტავ, როცა ის არის სხვა ქალი თუ როცა შენ ხარ სხვა ქალი?
- რა ვქნა, ის ჩემი სისხლი და ხორცია. მე მას ყოველთვის ვკითხავ როგორ არის და მე მასთან ყოველთის მივალ. ჩვენ ერთად მთელი ცხოვრება გვაქვს გამოვლილი, - მითხრა და ისე გაუღიმა მას სადღაც სივრცეში, მივხვდი, რომ ვერასოდეს მე, სხვა ქალი, იმ მთავარი ქალის ჩრდილიდან ვერ გამოვიდოდი. ავდექი და წამოვედი. დღემდე არ ვიცი რა იყო ეს, მაგრამ ჩემში ქალის ნაწილი ჩამოინგრა. და ვერაფრით ვერ დავიბრუნე ის ღიმილი, მასთან შეხვედრამდე რომ მქონდა. დავაგვიანე. მთელი 10 წლით დავაგვიანე. მერე დავჯექი და გავიხსენე სად ვიყავი მე იმ ათი წლის წინ. და გამახსენდა. მე ის ერთადერთი ქალი ვიყავი. ოღონდ სხვასთან. და იქიდანაც წამოვედი.
- დღემდე მჯერა, რომ მე და შენ სიბერეში ერთად ვიქნებით, - ეს სიტყვები მომწერა ზუსტად ათი წლის მერე. და სადღაც შიგნით რაღაც ჩამწყდა. ერთადერთი, რაზეც იმ წამს ვიფიქრე, ის გოგო იყო, რომელიც სხვა ქალი იყო. და ვინ იცის, როგორ ძალიან უნდოდა ჩემი, მთავარი ქალის ჩრდილიდან გამოსვლა. მთელი ეს წლები ის მასთანაა. არ წავიდა. ჩემგან განსხვავებით ის არ წავიდა. დარჩა. და მე მივხვდი. წასვლა მარტივია. დარჩენაა რთული."
- რა ვქნა, ის ჩემი სისხლი და ხორცია. მე მას ყოველთვის ვკითხავ როგორ არის და მე მასთან ყოველთის მივალ. ჩვენ ერთად მთელი ცხოვრება გვაქვს გამოვლილი, - მითხრა და ისე გაუღიმა მას სადღაც სივრცეში, მივხვდი, რომ ვერასოდეს მე, სხვა ქალი, იმ მთავარი ქალის ჩრდილიდან ვერ გამოვიდოდი. ავდექი და წამოვედი. დღემდე არ ვიცი რა იყო ეს, მაგრამ ჩემში ქალის ნაწილი ჩამოინგრა. და ვერაფრით ვერ დავიბრუნე ის ღიმილი, მასთან შეხვედრამდე რომ მქონდა. დავაგვიანე. მთელი 10 წლით დავაგვიანე. მერე დავჯექი და გავიხსენე სად ვიყავი მე იმ ათი წლის წინ. და გამახსენდა. მე ის ერთადერთი ქალი ვიყავი. ოღონდ სხვასთან. და იქიდანაც წამოვედი.
- დღემდე მჯერა, რომ მე და შენ სიბერეში ერთად ვიქნებით, - ეს სიტყვები მომწერა ზუსტად ათი წლის მერე. და სადღაც შიგნით რაღაც ჩამწყდა. ერთადერთი, რაზეც იმ წამს ვიფიქრე, ის გოგო იყო, რომელიც სხვა ქალი იყო. და ვინ იცის, როგორ ძალიან უნდოდა ჩემი, მთავარი ქალის ჩრდილიდან გამოსვლა. მთელი ეს წლები ის მასთანაა. არ წავიდა. ჩემგან განსხვავებით ის არ წავიდა. დარჩა. და მე მივხვდი. წასვლა მარტივია. დარჩენაა რთული."
Wednesday, May 18, 2016
THINGS I LEARNT FROM THE GUYS I MET LAST SUMMER
LUST
THINGS I LEARNT FROM THE GUYS I MET LAST SUMMER
I never really met you in summer. We were together last summer, in fact. And last year, you were still mine in summer. Summer for me has became a feeling and no longer a season. Before, when I say it feels like summer, it means I feel happy. For the reason that you still loved me last summer, and that made me happy.
But this summer is different. I no longer have you. And everyday I suffer from the daily reminders of you everywhere around me giving me insane nostalgia. And I don’t know if God wants to change my miserably pathetic habits of missing you so much that he introduced me to different guys this summer. And that was nice until one by one, each of them has started to become one of the reminders about you.
I met this guy online. A friend of a friend. For days we would talk about the most random topics and he would understand me and he would relate to me. He says the sweetest words and is ready to fulfil my wanderlust dreams. My friends tell me he’s the perfect guy for me. And I remember how last year, when I tell my friends stories about you, you were the perfect guy for me. His words aren’t sweet enough to compare to yours. They were incomparable to how your words healed me and bandaged my uncontrollable negative thoughts that were replaced by positive thoughts about life. I never was a religious person but your words had the ability to change that. You understood me more than anyone else. You were willing to love me no matter how broken I was, thinking you could be the cure to my damaged mind. And you were. The way you tell me stories about your childhood took me to priceless adventures in your mind that I know people rarely can go to. He reminded me so much of you I had to ditch him for the reason that I can’t love him with someone else still in my heart. He knows it’s you. He knows because I talk about you to him like you’re some kind of precious jewel that I just threw in the ocean. He knows because when he asked me about the people I loved, you’re the only one I mentioned.
I met this guy through my best friend. I don’t know how to start writing about him because I don’t want to. Yeah sure, his words are sweet. He puts so much effort in trying to see me everyday, even just a glance at me. He even talks about my body and thinks it’s beautiful. Everytime he’s free he would text me because that’s how much he wants to talk to me. He’s like a reminder of how you accepted me as I am without wanting to change anything. Not just my body, but who I really am. You took care of me more than I did for myself. And I still remember so well the way we talk to each other, each word bringing us closer. Each word making me love you more. And before, I was the most beautiful girl in your eyes.
I met this guy four years ago, but I got to know him just this summer. His eyes are full of stars in them, and I fall inlove with them over again each time I glance at them. And when he smiles, his eyes crinkle and it’s just the loveliest sight ever. And it reminds me of why I fell inlove with you at first sight. It’s just that you don’t have stars in your eyes, you have galaxies in them. And that may sound like the most common metaphor ever but your eyes take me to different worlds I couldn’t find a more accurate description. Your eyes only crinkle when you’re really happy and I miss seeing them almost everyday and I miss being the reason behind that smile.
But last summer, all you did was to try and make me fall out of love with you. Your messages were not as sweet as your words before, you never complimented me the way you did before, and you never made an effort to see me personally in two straight months. You just fell out of love with me, and I don’t know how it happened. But in my side, even though I don’t get to look at the most gorgeous sight which are your eyes, even though I never get to hear your voice that could calm the waves in the ocean, and even though I can’t feel the love you made me feel before, I still was able to love you with all of my being. It was summer and yes, boats are supposed to drift away from the shore to go to somewhere with a better view. But you’re not a boat and I’m not a shore, why did you drift away from me? Unlike the sea waves, you would pull yourself away, but you never would come back. I am blinded by the hope that the wind is just too weak for it to bring you back to me. But it has been a year since it took you away from me. I guess I’ll have to take back what I said earlier. I did meet you in summer. I met the real you. You’re the boy that has ocean eyes deep enough for me to drown in. You’re also the boy that has words sweet enough to overpower the saltiness of the sea. And you’re also the boy that reminds me of the sunset, very beautiful, but always leaving. Summer is still a feeling for me and not a season. Now, when I say it feels like summer, it means I feel sad – sad because every damn guy I get to know reminds me of how beautiful you are and how they could never compare to you. Just like the summer season, they’re temporary in my heart. And darling, I guess I am your summer season.
Subscribe to:
Posts (Atom)