„მზით განათებულ
შარაგზაზე ორი ჩრდილი გვერდიგვერდ მიცოცავდა...
როცა ძალიან მოგენატრები, მაშინ მოვალო რომ დამიბარე,
იმ წუთიდან მოყოლებული მუდამ ძალიან მენატრები. შენ ალბათ ამას ვერ ამჩნევ. გგონია
რომ ეს „ძალიან“ ჯერ არ დამდგარა. სინამდვილეში ჩემი ნატვრა თავიდანვე ზღვრამდე იყო
მისული, ჩემი ნატვრა ერთიანი „ძალიანაა“ და შეუძლებელია რაიმე მიემატოს. ერთმა ჩრდილმა მეორეს უთხრა: „სამყარო რომელშიც ჩვენ ვცხოვრობთ რეალური არ არის, იგი ოდენ ილუზიაა, რეალური სამყაროს ანარეკლი. ჩვენ ჩრდილი და ემანცია ვართ. ჩვენი ნამდვილი სიცოცხლე ფიზიკურ პლანში მიედინება, სამგანზომილებიან სამყაროში, რომლის წარმოდგენა ჩვენ არ ძალგვიძს, როდესაც მზე ჩავა და ჩვენ გავქრებით, ჩვენ ეს სიკვდილი გვგონია. სინამდვილეში ამ დროს ჩვენ შემოქმედს ვუბრუნდებით და ხვალ, მზე რომ ხელახლა ამოვა, კვლავ გავჩნდებით.“ გზად მიმავალი ორი ჩრდილი, ჩემი და შენი ჩრდილი იყო. შენ წამით ინათე და მყისვე ჩაქრი, რადგან მე მზად არ ვიყავი საიმისოდ რომ ელვისათვის თვალი გამესწორებინა. ვიცი ამ წერილს აზრი არა აქვს. რომც წაგიკითხო, ვერ გაგაგებინებ, რადგან ჩემი ენა ბრგვნილია, ჩემი სიტყვები კი გაუთლელი ლოდები, რა ვუყო...“
ჯემალ ქარჩხაძე - "ქარავანი"
No comments:
Post a Comment