"უკან რომ მოფრინავდნენ ოქტავი ხმამაღლა კითხულობდა ალენ დელონის სიტყვებს დალიდას სიმღერიდან:
უცნაურია ამ საღამოს რა მემართება,
გიყურებ ისე, პირველად გხედავდე თითქოს,
გული კი ჩვენი სიყვარულის ლამაზი ისტორიის გადაფურცვლას და წაკითხვას ითხოვს.
არ ვიცი, როგორ გითხრა, როგორ გაგიმხილო
შენა ხარ ჩემი გუშინდელი და ხვალინდელი დღე.
ჩემი მარადიული ნეტარება.
ჩემი ერთადერთი სიმართლე.
რა გასასკვირია, რომ ზოგჯერ ლამაზი სიტყვები ზუსტად გამოხატავს ნამდვილ გრძნობებს.
შენა ხარ ის ქარი, რომელიც სევდიანად აკვნესებს ვიოლიონოს და შორს, უმოწყალოდ ერეკება ვარდების სურნელს.
მის თაობაში ვეღარავინ ბედავს ასე ლაპარაკს.
შენა ხარ ის ერთადერთი მთრთოლარე მუსიკა, რომელიც ვარსკვლავებს აცეკვებს.
ოქტავსა და მის გალეშილ ძმაკაცებს ბევრჯერ უღადავიათ ამ სიტყვების გაგონებისას. მაინც რა იყო აქ საღადაო და სასაცილო? რატომ გვეხამუშება რომანტიკული სიტყვების გაგონება? ჩვენ ჩვენი საკუთარი გრძნობების გვრცხვენია. ამაღლებულ სიტყვებს ვდევნით როგორც შავ ჭირს. აბა მაშ რა ვქნათ? საკუთარი უგრძნობლობა ვაქოთ და ვადიდოთ?
შენ ხარ ჩემი ოცნება, აკრძალული
სატანჯველი ჩემი, ერთადერთი
და იმედი, იმედიც ერთადერთი."
No comments:
Post a Comment