"საერთოდ, ადამიანი ერთხელ მაინც თუ არ ნახე ქალაქგარეთ, ვერ გაიცნობ. მისი ბევრი კარგი თვისება გამოგრჩება. ქალაქს რომ გასცდებიან, ხალისი ემატებათ, ერთ-ორ წელს ჩამოიბერტყავენ ხოლმე მხრებიდან, თამამდებიან, ის საზიზღარი შებორკილობა უქრებათ... ჩემი აზრით, ურთიერთობის გამოსწორება, მოგვარება, გარკვევა, მოლაპარაკება ხალხმა ბუნების წიაღში უნდა მოახდინოს. საქმე ბევრად უფრო სასიკეთოდ წარიმართება..."

***

"Давай просто будем. Не надо обещаний.
Не надо ожидать невозможного.
Ты будешь у меня, а я - у тебя.
Давай просто будем друг у друга.
Молча. Тихо. И по-настоящему."

Эрих Мария Ремарк

კომპანია Google–მა მის საძიებო სისტემაში დასმული ყველაზე უცნაური და სასაცილო შეკითხვების სია შეადგინა. მაშ ასე:

• 
  
  
  1. როცა კუ ბაკნის გარეშეა, უსახლკარო უნდა დავუძახოთ თუ შიშველი?
  
  2. თუ ვინმე ცეცხლში დაიწვა და მოკვდა, კრემატორიუმში მასზე ფასდაკლება იქნება?
  
  3. თუკი კატა ყოველთვის თათებზე ეცემა და კარაქიანი პური ყოველთვის კარაქის მხრიდან, რა მოხდება მაშინ, თუ კარაქიან პურს კატას ზურგზე მივამაგრებთ?
  
  4. თუ სასამართლო სხდომას ყრუებიც დაესწრებიან, პროცესს მაინც მოსმენა დაერქმევა?
  
  5. თუ ელექტროსკამზე დაჯდომამდე დამნაშავეს გულის შეტევა მოუვა, უშველიან?
  
  6. თუ ტაქსის მძღოლი უკუსვლით დაძრავს მანქანას, მრიცხველიც პირიქით დატრიალდება?
  
  7. თუ პოლიცია მუნჯს დააკავებს, მაინც ეტყვიან რომ დუმილის უფლება აქვს?
  
  8. არის თუ არა უხერხული დაკრძალვაზე ვინმეს უთხრა დილა მშვიდობისა?
  
  9. ორსულ ქალთან სექსი ჯგუფურ სექსად ითვლება?
  
  10. არის თუ არა უზრდელობა, თუკი სტომატოლოგის სკამზე ჯდომისას დაამთქნარებ და პირზე ხელს არ აიფარებ?

ელიზაბეტ ჯილბერტი - "ჭამე, ილოცე, შეიყვარე"

"იმავე საღამოს 10 საათზე საბოლოო პასუხი მივიღე.
შესანიშნავად დაწერილი წერილი. რა თქმა უნდა! ის ხომ შესანიშნავად წერდა წერილებს. ის მეთანხმება, რომ უკვე დროა ერთმანეთს სამუდამოდ დავემშვიდობოთ, რომ თავადაც ამას ფიქრობდა. მან ვერ შეძლო უფრო გულმოწყალე პასუხის გაცემა. ყვებოდა თავის განცდებზე, ასეთი დანაკარგის გამო. მთელი გულით წუხდა და მტკივნეულად განიცდიდა რომ ვერ მაგრძნობინა, როგორ მაღმერთებდა, რომ სიტყვებს ვერ პოულობდა ამის გამოსახატად. "ჩვენ ხომ სხვებივით არ ვართ", ამბობდა ის, რა თქმა უნდა, ოდესმე მეც ვიპოვიდი ჩემს დიდ სიყვარულს, ის დარწმუნებული იყო ამაში. "სილამაზე იზიდავს სილამაზეს", დასძინა ბოლოს. რა საყვარლად თქვა... ნამდვილად. მაგრამ ხომ შეიძლებოდა ასევე საყვარლად მოეწერა ჩემი ცხოვრების სიყვარულს: "დაბრუნდი! არ დამშორდე! შევიცვლები!" მაგრამ არ მომწერა... კარგა ხანს ვიჯექი და სევდიანად მივშტერებოდი კომპიუტერის ეკრანს, მაგრამ სადღაც შიგნით ვგრძნობდი რომ ყველაფერი უკეთესად იქნებოდა, ვგრძნობდი და ასეც იყო"

ელიზაბეტ ჯილბერტი - "ჭამე, ილოცე, გიყვარდეს"

    "ვერ წარმომიდგენია ცხოვრება დევიდის გარეშე. როგორ წარმოვიდგინო რომ ვეღარ წავალთ ერთად სამოგზაუროდ. ვერასდროს ვეღარ დავინახავ ფანჯრიდან როგორ დგას და მელოდება ქვემოთ; ვერასდროს მოვისმენ მის სიმღერას. აღარ შემაწუხებს მუდმივი ურთერთგაღიზიანება; აღარ ვისაუზმებთ ერთად და აღარც გზატკეცილზე უამრავი მირაჟული მიმართულების ამორჩევა დაგვჭირდება... როგორ უნდა შევეგუო ისეთ ნეტარებას, რომელიც ქვესკნელის სიბნელესთან ერთად მოდის და ძვლების მსხვრევით მიცალკევებს... როგორ შევეგუო ამ მწარე დაუნდობლობას, ეშმაკურ აღშფოთებას, სრულ თვითდაშლასა და განიარაღებას, რომელიც გარდაუვალია მაშინ როდესაც დევიდი გადაწყვეტს რაიმე მოგცეს და უკანვე წაიღოს...

    მივხვდი რომ აღარ მინდა იქ დაბრუნება. ჩემმა ამჟამინდემლა გართობამ დამარწმუნა რომ დევიდის გარეშე არათუ შემიძლია ვიყო ბედნიერი, არამედ აუცილებლად უნდა ვიყო. არა აქვს მნიშვნელობა რა ძლიერადაც უნდა მიყვარდეს (და ნამდვილად ძალიან მიყვარს!) მაინც უნდა გამოვეთხოვო და წერტილი დავუსვათ ყველაფერს. შემდეგ წერილი მივწერე სადაც ვუთხარი რომ ორივესთვის აჯობებდა ჩვენი ურთიერთობა საბოლოოდ დაგვესრულებინა." 

ელიზაბეტ ჯილბერტი - "ჭამე, ილოცე, გიყვარდეს"

    "ბედნიერი ვარ (უკვე რამდენიმე თვეა ასე ვფიქრობ) და მინდა რომში დავბრუნდე. რაღაც უნდა გავაკეთო დევიდთან დაკავშირებით. უკვე დროა, რომ ერთხელ და სამუდამოდ ყოველგვარი ურთიერთობა დავასრულოთ. ოფიციალურად უკვე დაშორებულები ვართ, მაგრამ სადღაც გულის კუნჭულში კიდევ იყო დარჩენილი იმედი, რომ ოდესმე (შეიძლება ჩემი მოგზაურობის ან ერთწლიანი განშორების შემდეგ) კიდევ ერთხელ გვეცადა. ჩვენ გვიყვარდა ერთმანეთი, ამას წყალი არ გაუვა, უბრალოდ ვერ ვახერხებდით, რომ ერთმანეთი სასოწარკვეთილებაში არ ჩაგვეგდო, არ გვეყვირა ერთმანეთისთვის, არ დაგვემძიმებინა ერთმანეთის სულები... შემდეგ დევიდმა ასეთი გიჟური წინადადება შემომთავაზა ნახევრად ხუმრობით: "მოდი უბრალოდ ვაღიაროთ რომ ცუდი ურთიერთობა გვაქვს და როგორმე მოთმინებით ავიტანოთ ერთმანეთი"  რა მოხდებოდა თუ ვაღიარებდით, რომ ერთმანეთს ნერვებს ვუშლიდით, განუწყვეტლივ ვეომებოდით, იშვიათად გვქონდა სექსი და მაინც უერთმანეთოდ სიცოცხლე არ შეგვეძლო...
    ჩვენ შეგვიძლია ვიყოთ ერთად, უბედურები და ამავე დროს ბედნიერები, რომ ცალ-ცალკე არ ვართ.  მოდი ეს იყოს გამოცდა იმისა თუ რა საშინლად მიყვარს ეს ბიჭი და მის ასეთ შემოთავაზებაზე სერიოზულად ვფიქრობ ბოლო ათი თვის განმავლობაში. არის კიდევ ერთი გზა, რომელსაც გონება ორივეს გვკარნახობს, რომ ერთ-ერთი ჩვენგანი უნდა შეიცვალოს. უნდა გახდეს უფრო გახსნილი და მოსიყვარულე, უარი არ უნდა თქვას სიყვარულზე იმის შიშით, რომ ის სულს შეუჭამს, ან უნდა ისწავლოს, როგორ შეწყვიტოს მისი სულის ამოხდა."

ელიზაბეტ ჯილბერტი - "ჭამე, ილოცე, გიყვარდეს"

"ერთ უბედურებას ყოველთვის მეორე მოყვებოდა. განა რამდენნაირი მამაკაცი უნდა მყვარებოდა ან რამდენჯერ უნდა დავმარცხებულიყავი. ათჯერ რომ მოჰყვე ერთსა და იმავე ავარიაში ბოლოს ალბათ მართვის მოწმობას ჩამოგართმევენ არა ? და მეც ასე რომ მომქცეოდნენ არ მინდოდა. აი მიზეზი, რატომაც ახლა მარტო ვარ. მე ისევ მიყვარს დევიდი და ახალი ურთიერთობის მსხვერპლისადმი ეს უსამართლობა იქნებოდა. ისიც არ ვიცი, მე და დევიდი საბოლოოდ დავშორდით ერთმანეთს თუ არა. მიუხედავად იმისა რომ იტალიაში წამოსვლამდე რამდენიმე ხნით ადრე ჩვენ უკვე ერთად აღარ ვიწექით, თუმცა ორივეს ისევ გვქონდა  იმედი, რომ იქნებ ოდესმე... ვინ იცის, იქნებ.

   მე ერთი ის ვიცი რომ მთელი ცხოვრების მანძილზე უამრავმა დაუფიქრებელმა გადაწყვეტილებამ და ქაოსურმა ვნებებმა საშინლად დამღალა. მას შემდეგ რაც იტალიაში წამოვედი სხეული და სული სრულიად გამომიცარიელდა. სწორედ ამიტომ დავანებე თავი ყველაფერს. დამიჯერეთ ძალიან მამძიმებს მიღებული გადაწყვეტილების ირონიულობა, რომ არავისთან მქონოდა ურთიერთობა, ამავე დროს კი ამ ურთიერთობათა სიამეზე ვფიქრობ. ჩემთვის ამ ეტაპზე თავშეკავება საუკეთესო გამოსავალია" 

ელიზაბეტ ჯილბერტი - "ჭამე, ილოცე, გიყვარდეს"

"ნამდვილად არ მეამაყება საკუთარ თავზე ასეთების თქმა მაგრამ ფაქტი ფაქტად რჩება. მეუღლესთან დაშორების შემდეგ ერთ-ერთ წვეულებაზე ერთმა ბიჭმა რომელსაც თითქმის არ ვიცნობდი ასეთი რამ მითხრა: "საერთოდ სხვა ადამიანი ხარ, ახლა როცა მეგობარი გყავს. ადრე შენს მეუღლეს გავდი, ახლა დევიდს გავხარ. ზუსტად მასავით იცვამ და ლაპარაკობ. იცი ზოგიერთი როგორ ემსგავსება თავის ძაღლს? დარწმუნებული ვარ შენ ყოველთვის შენს მამაკაცს გავხარ." ღმერთო, მინდა ცოტა შევისვენო ამ მომენტიდან, რომ თავს ძალა დავატანო და გავიგო ვის ვგავარ ან ვისნაირად ვლაპარაკობ, როდესაც არავინ მყავს. მართალი გითხრათ დიდებულ სამსახურს გავუწევ საზოგადოებას თუ ამ საკითხს დროებით გვერდზე გადავდებთ. აი თვალს ვავლებ საკუთარ რომანტიკულ წარსულს და სიმართლე გითხრათ ნამდვილად არ მომწონს."

ელიზაბეტ ჯილბერტი - " ჭამე, ილოცე, გიყვარდეს"

"მამაკაცებთან ურთიერთობისას უკიდურეს ზომებს მივმართავ. იქნებ არც უნდა ვამბობდე ამას.  თუკი გიყვარს საზღვარს ვერ დაიცავ, მართალი არ ვარ?  მე კი მასში ვიკარგები ვინც მიყვარს. სითხის გამტარი მემბრანა ვარ. მე თუ მიყვარხარ ჩემი ყველაფერი შეგიძლია გქონდეს. შეგიძლია გქონდეს ჩემი დრო, ჩემი ერთგულება, ჩემი სისულელეები, ჩემი ფული, ჩემი ოჯახი, ჩემს ძაღლთან დაკავშირებული ყველაფერი. თუ მიყვარხარ, შენს ყველა ტკივილს მე ვიტვირთებ, შენს ყველა ვალს ჩემ თავზე ავიღებ (ამ სიტყვის სრული მნიშვნელობით) დაგიცავ ყველაფრისგან, ვეცდები ყველა შენი საუკეთესო თვისება აღმოვაჩინო, რომელთაც ვერასოდეს წარმოიდგენდი რომ გაგაჩნდა. შენი ოჯახის ყველა წევრისთვის ვიყიდი საშობაო საჩუქარს, მე შენ მოგიძღვნი მზეს და წვიმას... და თუ ამას ვერ შევძლებ , მაშინ მზის მწველ შუქზე მოგეფარები და წვიმისგან დაგიცავ... უფრო მეტსაც მოგცემ და სულსაც დაგითმობ,  ვიდრე მთლიანად  არ დავიქანცები და გამოვიფიტები. ამ მდგომარეობიდან თავის დაღწევის გზა კი ერთადერთია, სხვა ვინმე უნდა შემიყვარდეს გაგიჟებით"

ელიზაბეტ ჯილბერტი - "ჭამე, ილოცე, შეიყვარე"

"უმთავრესი თემა, რაც აუცილებლად უნდა განვიხილო, იტალიაში ჩემი პირადი ცხოვრებაა, ანუ სექსი. ამ კითხვას მარტივად მინდა ვუპასუხო და გამოვტყდე რომ სანამ აქ ვარ ეს ნამდვილად არ მინდა. გნებავთ უფრო დავწვრილმანდები... გულწრფელად გეტყვით ხანდახან სასოწარკვეთილებაში ვვარდები ისე მომინდება ხოლმე, მაგრამ გადავწყვიტე რომ ამ თამაშში დროებით არ ჩავერთო. არ მინდა ვინმეთი ვიყო დაკავებული. კოცნა მენატრება... ძალიან მიყვარს კოცნა. მაგრამ მაინც არაფერს ვაპირებ. როდესაც მარტო ვრჩები ჩემ თავს ვეუბნები, "იყავი მარტო. მარტო ყოფნა ისწავლე. ცხოვრებაში ერთხელ მაინც იყავი მარტო."  ყოველთვის გახსოვდეთ რომ მწვავე ნაღველის დასაამებლად არასოდეს გამოიყენოთ სხვა ადამიანი და მისი გრძნობები. ეს მაშველი რგოლის მსგავსი რამ არის და მეტი არაფერი. სექსუალური თუ როგორც იტყვიან რომანტიკული ცხოვრება მეტისმეტად ადრე დავიწყე და ყოველი ახალი ბიჭის გაცნობა, ნაწილობრივ ძველთან ურთიერთობას ემთხვეოდა. ერთი კვირის შესვენებაც კი არ მქონდა რომ ოდნავ მაინც ამომესუნთქა. ახლა ვერაფერს ვიზამ. ალბათ ეს რაღაც ვალდებულებისმაგვარი რამ იყო ჩემი მომწიფების გზაზე"

ელიზაბეტ ჯილბერტი - " ჭამე, ილოცე, გიყვარდეს"

"ვერ გეტყვით მე და ის სასიკეთოდ დავშორდით ერთმანეთს თუ არა. აღარც კი მახსოვს ბოლო თვეების განმავლობაში რამდენჯერ დავშორდით და შევრიგდით, ისიც შევნიშნე რომ მასთან განცალკევების შემდეგ ძალა და გამბედაობა მიბრუნდებოდა. მისი სიყვარული იმედს მაძლევდა, ისევ მოკრძალებითა და საღი გონებით რომ ვეუბნებოდით ერთმანეთს, მოდი ისევ ვცადოთო. და თან ყოველ ჯერზე დარწმუნებულები ვიყავით რომ ახლა მაინც გვექნებოდა ნორმალური ურთიერთობა. ძალას არ ვიშურებდით ამ პრობლემის მოსაგვარებლად. აბა როგორ შეიძლებოდა ორ ადამიანს ასე ყვარებოდა ერთმანეთი და ბედნიერად არ დაემთავრებინა ურთიერთობა? ურთიერთობის ყოველი განახლების შემდეგ, რამდენიმე ბედნიერ დღეს ვატარებდით ერთად, ხანდახან კვირასაც. მერე ხან მე ვტოვებდი, ხან ის მტოვებდა და მე ისევ იმედი მქონდა რომ აუცილებლად დამიბრუნდებოდა... ამ გაურკვეველ სირბილში, დრო შემოგვეცვითა და ვეღარ გავარკვიეთ სად უნდა დაგვემუხრუჭებინა. მე ისევ განადგურებული ვრჩებოდი,  ის კი ისევ მიდიოდა.  
ყველა სირთულის მიუხედავად, განშორება მარტო ცხოვრებას უკეთ მასწავლიდა და მაჩვევდა, გამოცდილებას კი ჩემში უდიდესი გარდატეხა შემოჰქონდა."

ელიზაბეტ ჯილბერტი - " ჭამე, ილოცე, გიყვარდეს"

"ყველაფერი მაშინ იწყება, როდესაც შენი გაღმერთების ობიექტი, ჰალუცინოგენური დოზით დაგაღვრის თავზე კოკისპირულ სიყვარულს, თავბრუდამხვევ მღელვარებას... აქამდე ხო არც კი გიოცნებია მსგავსი. მერე ნარკომანივით ეჩვევი ყურადღებას, მეტი და მეტი გინდა. სხეულში ტკივილი უკვე ძლიერდება, ვეღარ უმკლავდები. არადა წამალს გიმალავენ და ატყობ რომ ძალიან სუსტდები. (ვინც პირველად გაგიხნსა გზა ამ საქმისკენ, ახლა უარს გეუბნება დახმარებაზე) შემდეგ გაძვალტყავებულს და აცახცახებულს გპოულობენ სადღაც კუთხეში. ამ დროს ყველამ მშვენივრად იცის რომ მხოლოდ ერთი დოზის მისაღებად სულსაც გაყიდი.
ამასობაში კი შენს სათაყვანებელ ადამიანს თავიდან იშორებ, რადგან ისე გიყურებს თითქოს არასდროს შეხვედრიხარ და ვითომც გაგიჟებით არ უყვარდი. აი ბედის ირონია! თანაც ხვდები რომ ის არ არის დამნაშავე. საკუთარ თავს უნდა დააბრალო ყველაფერი, საკუთარ თავს გავუუცხოვდი, ძნელად საცნობი და პათეტიკური გავხდი. სიყვარულის სიმხურვალემ მალე გაიარა. დავრჩი გაწბილებული. თვითშეფასების უნარიც დავკარგე. თუმცა როგორც ხედავთ, დღეს ამ ყველაფრის შესახებ მშვიდად და აუღელვებლად ვწერ... დრო მართლაცდა ყველაფრის მკურნალია."

ელიზაბეტ ჯილბერტი - "ჭამე, ილოცე, გიყვარდეს"

"ის ჩემი ყველაზე რომანტიკული გმირი იყო. კარგ დროს ვატარებდით ერთად. მე მისი ცხოვრების ოცნება ვიყავი. არასოდეს წარმომედგინა ამხელა ბედნიერებას, სიმშვიდეს და ვნებიან სიყვარულს თუ ვიპოვიდი. ჩვენი სალაპარაკო ენაც კი გამოვიგონეთ. მთელი დღეები სად არ დავსეირნობდით, ზემოთ-ქვემოთ უაზროდ დავყიალებდით. მსოფლიოს გარშემო მოგზაურობას ერთად ვგეგმავდით და თაფლობის თვეში მყოფ ახალდაქორწინებულ წყვილზე უკეთ ვერთობოდით. ჩვენ შორის ყოველგვარი განსხვავების გასანადგურებლად ერთნაირი მეტსახელიც კი შევარქვით ერთმანეთს. ერთად ვსახავდით მიზნებს, ერთად ვდებდით აღთქმას და დაპირებებს. სადილსაც ერთად ვამზადებდით, მიკითხავდა წიგნებს და ერთხელ როდესაც  ჩემი ჭურჭელი დარეცხა ისე ვუყურებდი თითქოს სამზარეულოში აქლემი დამენახოს...
ამ დროს კი ჩვენ ჩვენი პარტნიორის მსგავს პერსონაჟებს ვიგონებთ და მათგანვე ვითხოვთ ისეთები იყვნენ როგორებიც ჩვენ წარმოგვიდგენია, მაგრამ როცა ისინი უარს ამბობენ  ჩვენ მიერ შემოთავაზებული როლის განსახიერებაზე, მაშინვე მიწას ვენარცხებით და ფრთები გვემსხვრევა..."

ელიზაბეტ ჯილბერტი - "ჭამე, ილოცე, გიყვარდეს"

"მას მეორე ოთახში ეძინა. ერთდროულად მძულდა და მიყვარდა კიდეც. არ მინდოდა გამეღვიძებინა და  მისთვის დარდი მომეხვია თავს. რა აზრი ქონდა. ისედაც თვეების განმავლობაში განადგურებული, ფსიქიკურად დაავადებული ქალივით ვიქცეოდი. (ამ შედარებაზე ორივე შევთანხმდით) უბრალოდ ძალიან გადავიღალე. ორივემ ვიცოდით, რაღაც მიჭირდა. ის კი ნელ-ნელა მოთმინებას კარგავდა. განუწყვეტლივ ვჩხუბობდით და ერთმანეთს ვუყვიროდით. ის წყვილი რა წყვილია თუ ერთმანეთი დატანჯა... მათი სიყვარული ხომ განწირულია... და ჩვენც უბრალოდ ლტოლვილებს დავემგსავსეთ. ღიად ვტოვებ იმ კითხვებს თუ რატომ მინდოდა მისი ცოლობა. ღიად ვტოვებ მთელ მის განსაკუთრებულობას და იმასაც თუ რატომ მიყვარდა  ასე გაგიჟებით და რატომ ვერ წარმომედგინა მის გარეშე ცხოვრება. ის უბრალოდ ჩემთვის შუქურაც იყო და ალბატროსიც. მაგრამ მასთან დარჩენას წასვლა მერჩივნა. არც ვინმეს განადგურება მდომებია, არც დასახიჩრება, უბრალოდ მინდოდა საიდუმლო გასასვლელში ჩემთვის მშვიდად დამეძინა და ამით არეულობა არ გამომეწვია. მერე კი თუნდაც ჯანდაბამდე გზა მქონოდა. აი ეს მინდოდა!"

პაულო კოელიო - "ალქიმიკოსი"

"თუ გიყვარს შეგიძლია შეიცვალო. თუ გიყვარს, სულაც არ არის აუცილებელი, მიხვდე რა ხდება, მთავარია გესმოდეს რომ ყველაფერი ჩვენშივეა დაფარული.
იმიტომ რომ როცა გიყვარს შეუძლებელია უდაბნოსავით ადგილზე იდგე ან ქარივით დაქროდე, ანდა მზესავით შორიდან უცქეროდე. სიყვარული ის ძალაა, რომელიც სამყაროს სულს ცვლის და ასხვაფერებს. როცა პირველად ჩავწვდი სამყაროს სულს მომეჩვენა რომ ის იყო თავად სრულყოფილება. შემდეგ კი მივხვდი, რომ ის ჩვენი ანარეკლია, მასშიც ბობოქრობს ვნებები და ბრძოლები. ჩვენ ვკვებავთ მას და მიწა რომელზეც ვცხოვრობთ, მხოლოდ მაშინ გახდება უკეთესი ან უარესი, თუ ჩვენ გავხდებით უკეთესები ან უარესები. აი, აქ ვლინდება სიყვარულის ძალა, რადგან როცა გიყვარს, ცდილობ უკეთესი გახდე."

პაულო კოელიო - "ალქიმიკოსი"

- "გულს გაჩუმებას მაინც ვერ აიძულებ. როგორც უნდა მოაჩვენო თავი, რომ არ უსმენ, ის მაინც შენს მკერდში დარჩება და სულ იმას გაგიმეორებს, რასაც ამ სამყაროსა და ცხოვრებაზე ფიქრობს.
- და მუდამ მიღალატებს?
- ღალატი ის დარტყმაა რომელსაც არ ელი. თუ გულს კარგად გაუგებ, ვეღარ გიღალატებს, რადგან შენ მისი ყველა ოცნება და სურვილი გეცოდინება და მის დაოკებასაც მოახერხებ. საკუთარი გულის კარნახისგან თავის დაღწევა ჯერ ვერავის მოუხერხებია. ამიტომაც აჯობებს ყური მიუგდო, ამით მოულოდნელ დარტყმებსაც აირიდებ.  ოცნების ასრულებაში მხოლოდ ერთი რამ გვიშლის ხელს - დამარცხების შიში." 

პაულო კოელიო - "ალქიმიკოსი"

- "ადამიანები უფრო დაბრუნებაზე ოცნებობენ, ვიდრე გამგზავრებაზე, - უპასუხა სანტიაგომ, ხელახლა რომ ეჩვეოდა უდაბნოს მდუმარებას.
- თუ ის, რაც შენ იპოვე, კეთილი მასალისაგან არის ნაგები, ვერაფერი მოერევა. და შენც თამამად შეძლებ დაბრუნებას. ხოლო თუ ვარსკვლავის დაბადებასავით წუთიერი აფეთქება იყო, უკან მობრუნებული ვეღარაფერს იპოვი. სამაგიეროდ, იმით მაინც შეძლებ თავის დამშვიდებას, რომ თვალისმომჭრელი შუქი იხილე. მაშასადამე ღირდა ამის განცდა.
   ის თითქოს ალქიმიაზე ლაპარაკობდა, მაგრამ სანტიაგო მიხვდა: ის მის შეყავრებულ ფატიმას გულისხმობდა."

პაულო კოელიო - "ალქიმიკოსი"

"როცა გიყვარს ყველაფერი უფრო მეტ მნიშვნელობას იძენს.
- მივდივარ, - უთხრა მან, - მაგრამ მინდა იცოდე რომ აუცილებლად დავბრუნდები. მე შენ მიყვარხარ იმიტომ რომ . . .
- ნურაფერს იტყვი, - შეაწყვეტინა ქალიშვილმა, - უყვართ იმიტომ, რომ უყვართ. სიყვარულს ახსნა არ ჭირდება.
- მე შენ იმიტომ მიყვარხარ რომ მთელი სამყარო ხელს უწყობდა ჩვენს შეხვედრას.
ამ საუბარმა დაამწუხრა სანტიაგო. შინისკენ მიმავალ ყმაწვილს ახსენდებოდა, როგორ უჭირდათ მის ნაცნობ მყემსებს, ცოლებისთვის აეხსნათ რომ შორეული იალაღების გარეშე ვერ შეძლებდნენ არსებობას. სიყვარული ხომ ერთთავად
ითხოვს, იმის გვერდით იყო, ვინც გიყვარს."

პაულო კოელიოა - "ალქიმიკოსი"

"ყველგან - უდაბნოს შუაგულში თუ დიდ ქალაქში - ერთი ადამიანი მეორეს ეძებს და ელოდება. და როცა დგება მათი გზების გადაკვეთისა და თვალებში შეხედვის წამი, წარსულიცა და მომავალიც აზრსა და მნიშვნელობას კარგავს, რჩება მხოლოდ ეს ერთი წამი და გასაოცარი რწმენა იმისა, რომ ამქვეყნად ყველაფერი ერთი და იმავე ხელით არის ნაწერი. ეს ხელი აღვიძებს სულში სიყვარულს და ტყუპისცალ სულს აპოვნინებს ყოველს, ვინც შრომობს, ისვენებს ან განძს დაეძებს. სხვაგვარად იმ ოცნებებს რომლითაც შეპყრობილია ადამიანთა მოდგმა, არანაირი მნიშვნელობა აღარ ექნებოდა"

პაულო კოელიო - "ალქიმიკოსი"

"ყმაწვილი დარწმუნებული იყო დათქმულ დროს რომ არ მისულიყო გოგონა ვერც კი შეამჩნევდა, მას ხომ ყველა დღე ერთნაირად მიაჩნდა
და როცა ერთი დღე მეორეს გავს ადამიანები იმ მშვენიერებას ვეღარ ამჩნევენ რასაც ცხოვრება სთავაზობთ ყოველი მზის ამოსვლისას"

ფრედერიკ ბეგბედერი - "99 ფრანკი"

"ცხოვრება ასე მიდის: იბადებით, კვდებით, შუაში კი მუცელი გტკივათ, ცხოვრება - ეს არის მუდმივი მუცლის ტკივილი: 15 წლისას იმიტომ გტკივათ, რომ შეყვარებული ხართ; 25 ისას იმიტომ რომ მომავალი გაშინებთ, 35 წლისას იმიტომ რომ სვამთ, 45 წლისას იმიტომ რომ ბევრს მუშაობთ; 55 წლისას იმიტომ რომ 
შეყვარებული აღარ ხართ; 65 წლისას იმიტომ რომ წარსული მოგონებები გტანჯავთ, 75 წლისას კი იმიტომ რომ კიბო გაქვთ, თანაც მეტასტაზებით. ინტერვალებში კი მხოლოდ ემორჩილებით ჯერ მშობლებს, მერე მასწავლებლებს, შემდეგ სამსახურში უფროსებს, მოგვიანებით - მეუღლეებს, ბოლოს კი ექიმებს. ხანდახან კი გიჩნდებათ ეჭვი, რომ მათ ყველას სინამდვილეში ფეხებზე კიდიხართ, მაგრამ ახლა ამაზე ფიქრი უკვე დაგვიანებულია. ერთ მშვენიერ დღეს კი ერთ-ერთი მათგანი მოვა და გეტყვით რომ თქვენ მალე მოკვდებით. და აი, ერთ წვიმიან დღეს ხის ყუთში ჩაგდებენ და მიწას მოგაყრიან." 

ფრედერიკ ბეგბედერი - "99 ფრანკი"

   "გუშინ დილით ამსტერდამიდან ჩამოტანილი სოკო-ჰალუცინოგენებით ჩასკდით (თითოს ოთხ-ოთხი ქუდი და სამ-სამი ფეხი შეგხვდათ) და შესაბამისად თქვენმა დიალოგმაც შემდეგი სახე მიიღო:
- ერთი მითხარი, გოგოებს რატომ გინდათ ჩვენი დათრევა და ხელიდან არ გაშვება ცოცხალი თავით?
- ვერ ვიტან ფრაზებს, რომლებსაც იწყებენ სიტყვებით "ვერ ვიტან"
- სიყვარულის შიმშილს შენ მიკლავ.
- გამუდმებით მატყუებ
- გატყუებ, მაგრამ უარესიც შემეძლო შენთვის გამეკეთებინა, მაგალითად ცოლად მომეყვანე.
იცით რა განსხვავებაა მდიდრებსა და ღარიბებს შორის? ღარიბები ყიდიან ნარკოტიკებს, რომ "ნაიკები" იყიდონ, ხოლო მდიდრები ყიდიან "ნაიკებს" რომ ნარკოტიკები იყიდონ. მეორე დღესღა გითხრა თამარამ რომ შენგან მიდიოდა.
- ე.ი. რა გამოდის, რომ ჩვენი ურთიერთობა დასრულდა? მე კი შენს შეყვარებას ვიწყებდი.
- კარგი ახლა, არ გინდა! ეგ სიტყვები ბოლოს როცა მითხარი ჯერ ძალიან ადრე იყო, ახლა კი უკვე გვიანაა.
უკანასკნელად გაკოცა და მისი თხელი მაჯა ხელიდან გაგისრიალდა. თამარასაც ისე შეელიე, როგორც სხვებს შენს ცხოვრებაში. და იმ წუთიდან, როცა თამარამ კარი გაიხურა, თქვენს ერთად გატარებულ ყოველ წამზე საშინელი მონატრება დაგეწყო."

ფრედერიკ ბეგბედერი - "99 ფრანკი"

"თამარამ მთელი გადამღები ჯგუფი გადარია. ყველანი მასზე ვგიჟდებით. ჩვენ შეგვეძლო ერთად ძალიან ბედნიერები ვყოფილიყავით მე რომ მუდმივად სხვაზე არ ვფიქრობდე. რატომ არის ეს ცხოვრება ისე მოწყობილი რომ ყოველთვის ისინი მჭირდება რომლებიც ჩემთან არ არიან?
- თამარა, შენ ჩემგან არ გესწავლება რომ ბედნიერება ფულში არ არის- წამოვიწყე მე.
- კი, ახლა უკვე ვიცი შენი წყალობით. ადრე კი არ ვიცოდი. იმისთვის რომ დარწმუნდე, რომ ფული ბედნიერება არ არის ორივეს უნდა გაუსინჯო გემო.
- გინდა ცოლად მოგიყვანო?
- არა. მოკეტე ახლა! შენც ხომ მშვენივრად იცი რომ არ გიყვარვარ. თავიდან მინდოდა ცხოვრება მეც შენსავით უზრუნველად და უდარდელად გამეტარებინა. ერთი სიამოვნებიდან მეორეზე გავფრენილიყავი და სხვაზე არაფერზე მეფიქრა. მაგრამ ეს ყველაფერი უკვე ძალიან მომბეზრდა. იცი, ვიფიქრე და გადავწყვიტე ასეთ ცხოვრებას შევეშვა. მიხედე შენ საცოლეს და შვილი ერთად გაზარდეთ. იმ გოგომ ამ ქვეყნად ყველაზე დიდი საჩუქარი გაგიკეთა - შვილი გაჩუქა და მიიღე ეს საჩუქარი რა მოგივიდა?
- ჩემო საყვარელო, საფრენგეთში ემიგრირებულო, თუ ღმერთი გწამს ერთი კარგად ამიხსენი: რატომ ხდება, რომ ქალი გიყვარდება, ერთად თავს მშვენივრად გრძნობთ და მერე უცებ ეს ქალი გადაწყვეტს ვნებიანი შეყვარებულიდან შენც და საკუთარი თავიც ბავშვების აღმზრდელებად აქციოს? ნუთუ ასეთი აუცილებელია ჩვენ შორის ქვეშაფსია და აღნავლებული ღლაპების ჯგრო იყოს, რომლებიც დღედაღამ ფეხებში გებლანდებიან და განმარტოების საშუალებას არ გაძლევენ? ნუთუ ასეთი ცუდია ორი ადამიანის ერთად ყოფნა ყოველგვარი ბავშვების და მოწმეების გარეშე? ძალიანაც მომწონდა, როცა ჩვენ მხოლოდ ორნი ვცხოვრობდით, რა საჭირო იყო მაინცდამაინც ოჯახი!
- ნუ ღრიალებ, გაიგე, ყელში ამომივიდა შენი ღრიალი! - ღრიალებს თვითონაც და ტირილს იწყებს. სლუკუნ-სლუკუნით იხოცავს ცხვირს. ღმერთო ჩემო რა ლამაზია! ალბათ კაცები იმიტომ ტკენენ გულს ქალებს, რომ ამ უკანასკნელთ ტირილი ძალიან უხდებათ"

ფრედერიკ ბეგბედერი - "99 ფრანკი"

"ძალიან გთხოვთ არ იფიქროთ რომ ჩვენ თავში მხოლოდ ქალების გაჟიმვა გვიტრიალებს. ფეხებზე არ გვკიდია? ჩვენ მხოლოდ იმას ვნატრობთ რომ იქნებ როგორმე ტუჩებით შევეხოთ მათ მთრთოლვარე ქუთუთოებს, თითის წვერებით მოვეფეროთ გადატკიცინებულ შუბლზე, გვერდით მივუწვეთ. ხანდახან ნორჩ სხეულებზე ოდნავ მივედოთ და ვუსმინოთ არიზონაში ან სამხრეთ კაროლინაში გატარებულ მათ ბავშვობის ამბებს. ყველაზე ძალიან კი ის გვინდა, რომ მათ გვერდით მოვკალათდეთ, სერიალს ვუყუროთ, რამე სასუსნავი ვაკნატუნოთ და დროდადრო საყვარელი სახიდან ფრთხილად გადავუწიოთ ჩამოწეწილი თმა. ოხ როგორ მოგივლიდით და ვიზრუნებდით თქვენზე! შევუკვეთავდით სუშის ნომერში, "როლინგ სტოუნის" Angie-ს ჰანგებზე ვიცეკვებდით, სიცილით დავიხოცებოდით კოლეჯის ამბების გახსენებისას ვინაიდან ჩვენ ერთნაირ ისტორიებს მოვიგონებდით… მაგრამ რას ვიზამთ ასეთი მზეთუნახავები ჩვენს თავებს ყოველთვის ვიღაც ცისფერებს ან "ფერარის" მძღოლებს ამჯობინებენ. ამიტომაც მიდის საქმეები ცუდად ჩვენს პლანეტაზე."

ფრედერიკ ბეგბედერი - "99 ფრანკი"

"ყველანი ნარკოტიკებზე ვართ შემჯდარი რადგან მარტო ალკოჰოლი და მუსიკა იმის გამბედაობას არ გვაძლევს რომ ერთმანეთს დაველაპარაკოთ. ჩვენ ვცხოვრობთ სამყაროში სადაც ერთადერთი გართობა უგანდონო სექსია. მაინც რატომ გვინდა ყველას რომ ლამაზები ვიყოთ? იმიტომ რომ სამყარო გულისამრევად მახინჯია. ჩვენ გვინდა ვიყოთ ლამაზები იმიტომ რომ ვიყოთ უკეთესები"

ფრედერიკ ბეგბედერი - 99 ფრანკი

"სოფის ოქტავმა მაშინ დაურეკა მობილურზე, როცა მარონიე მაგიდის ქვეშ ფეხზე ფეხს უსვამდა.
- ალო, სოფი! ჩემს ზარებს რატომ არ პასუხობ?
- შენი ნომერი აღარ მაქვს.
- რას ქვია ჩემი ნომერი აღარ გაქვს?
- იმას ქვია, რომ წავშალე მობილურში.
- კი, მაგრამ რატომ?
- მეხსიერებაში ტყუილად ადგილს იკავებდა.
სოფიმ გაუთიშა, მერე ტელეფონი გათიშა, მეორე დღეს კი ახალი ნომერი აიღო.
ასე წაშალა სოფიმ ყველაფერი, რაც მის ხსოვნაში ზედმეტი იყო. ოქტავმა არ იცოდა რო მას რომანი ქონდა მარონიესთან. ერთი კვირის განმავლობაში დღეში ერთხელ ქონდათ სექსი. მეტჯერ არც უნდოდათ.  უბრალოდ, ერთად ყოფნა სიამოვნებდათ. უცებ მიხვდნენ რომ სინამდვილეში ყველაფერი ძალიან უბრალო და ნათელი იყო. ასაკის მატებასთან ერთად ადამიანები უფრო ბედნიერები კი არ ხდებიან, უბრალოდ თამასასს აღარ სწევენ ძალიან მაღლა; უფრო შემწყნარებლები ხდებიან, საკუთარ მარცხზე დაუფარავად ლაპარაკობენ და ყველაფერს აღიქვამენ ისე, როგორც არის; სიცოცხლის ყოველ წუთს უფრო მეტად აფასებენ. მარკი და სოფი ერთმანეთს არ უხდებოდნენ მაგრამ ერთად თავს კარგად გრძნობდნენ; ეს კი საკმაოდ იშვიათი შემთხვევაა."

ფრედერიკ ბეგბედერი - 99 ფრანკი

"თუ კაცი მოუხელთებელია ქალი დაუმარცხებელია.  სოფი ოქტავისგან გამოგზავნილ ღია ბარათს კითხულობდა და ვერაფერს საინტერესოს ვერ პოულობდა. მისგან ფეხმძიმედ იყო მაგრამ აღარ უყვარდა. უკვე ერთი თვე იყო რაც მარკ მარონიესთან ღალატობდა.
თავიდან სოფი ძალიან იტანჯებოდა. დაშორდე საყვარელ ადამიანს, რომლის შვილსაც მუცლით ატარებ, ეს ზეადამიანურ ძალას, უფრო ზუსტად კი, არაადამიანურ სიძლიერეს მოითხოვს. ეს იგივეა დაჟანგული დანით, უანესთეზიოდ ფეხი მოგაჭრან. თანაც ოპერაცია უსასრულოდ გაგრძელდეს.
მერე შურისძიება გადაწყვიტა. სიყვარული სიძულვილში გადაეზარდა და ამიტომაც დაურეკა ოქტავის უფროსს რომელთანაც რამდენიმე წლის წინ მუშაობდა."

ფრედერიკ ბეგბედერი - 99 ფრანკი

"უკან რომ მოფრინავდნენ ოქტავი ხმამაღლა კითხულობდა ალენ დელონის სიტყვებს დალიდას სიმღერიდან:
უცნაურია ამ საღამოს რა მემართება, 
გიყურებ ისე, პირველად გხედავდე თითქოს, 
გული კი ჩვენი სიყვარულის ლამაზი ისტორიის გადაფურცვლას და წაკითხვას ითხოვს.
არ ვიცი, როგორ გითხრა, როგორ გაგიმხილო
შენა ხარ ჩემი გუშინდელი და ხვალინდელი დღე. 
ჩემი მარადიული ნეტარება. 
ჩემი ერთადერთი სიმართლე. 
რა გასასკვირია, რომ ზოგჯერ ლამაზი სიტყვები ზუსტად გამოხატავს ნამდვილ გრძნობებს.
შენა ხარ ის ქარი, რომელიც სევდიანად აკვნესებს ვიოლიონოს და შორს, უმოწყალოდ ერეკება ვარდების სურნელს. 
მის თაობაში ვეღარავინ ბედავს ასე ლაპარაკს. 
შენა ხარ ის ერთადერთი მთრთოლარე მუსიკა, რომელიც ვარსკვლავებს აცეკვებს.
ოქტავსა და მის გალეშილ ძმაკაცებს ბევრჯერ უღადავიათ ამ სიტყვების გაგონებისას. მაინც რა იყო აქ საღადაო და სასაცილო? რატომ გვეხამუშება რომანტიკული სიტყვების გაგონება? ჩვენ ჩვენი საკუთარი გრძნობების გვრცხვენია. ამაღლებულ სიტყვებს ვდევნით როგორც შავ ჭირს. აბა მაშ რა ვქნათ? საკუთარი უგრძნობლობა ვაქოთ და ვადიდოთ?
შენ ხარ  ჩემი ოცნება, აკრძალული 
სატანჯველი ჩემი, ერთადერთი
და იმედი, იმედიც ერთადერთი."

ფრედერიკ ბეგბედერი - 99 ფრანკი

"ასე ადვილად შეყვარებას შედეგად კარგი არაფერი მოყვება. გრძნობათა უეცარი აფეთქება მეტად სახიფათოა ერთმანეთით ლამის მოჯადოებული შეყვარებულებისთვის. სასიყვარულო სიამოვნება საქორწინო კავშირის დამოკლეს მახვილია. ოქტავი იმდენად შეყვარებული იყო, რომ სოფისთან დაშორებისას უკვე სხეული უჯანყდებოდა: აყრიდა მუწუკებს, ალერგია ემართებოდა, ძილსა და მოსვენებაზე ხომ ლაპარაკი სულ ზედმეტი იყო. როდესაც ტვინს გონია რომ ყველაფერს აკონტროლებს, გული ამბოხებულია, ფილტვებს ჰაერი არ ყოფნის. ყოველი ადამიანი ვინც თავის თავში სიყვარულს ახშობს, არარაობად იქცევა და ავად ხდება. სოფის გარეშე ოქტავი პირდაპირ უშნოვდებოდა. და ასე გრდძელდებოდა ბოლო წუთამდე."

ფრედერიკ ბეგბედერი - 99 ფრანკი

"სოფისთან ყველაფერი სხვანაირად მოხდა. ოქტავმა ისე დაიჭირა თავი, თითქოს სერიოზულად დაინტერესდა მისით. სოფიც ისე იქცეოდა თითქოს მისი სჯეროდა. ბოლოს და ბოლოს, ორივემ დაიჯერა ის, რაშიც ერთმანეთს არ უტყდებოდნენ. და ერთ მშვენიერ დღეს, სოფიმ კითხა:
- რატომ არაფერს ამბობ?
- როცა არაფერს ვამბობ, კარგი ნიშანია: ე.ი. დამორცხვებული ვარ, ესეც კარგი ნიშანია: ე.ი. აღელვებული ვარ; როცა აღელვებული ვარ, ეს ხომ მთლად კარგი ნიშანია: ე.ი. შეყვარებული ვარ. ხოლო როცა შეყვარებული ვარ აი ეს კი ძალიან ცუდი ნიშანია. "

ფრედერიკ ბეგბედერი - 99 ფრანკი

ჩვენმა გარუჯულმა ვალმონმა ოდილის ზურგი დაფად გამოიყენა და სოფის ღია ბარათი მიწერა:
"ძვირფასო შეპყრობილებავ! ნუთუ არ გამოიჩენ მოწყალებას და არ გადამარჩენ ჩემივე საკუთარი თავიდან? თუ უარს მეტყვი, ფეხებს წყალში ჩავყოფ, თითებს შტეფსელში. შენთან ყოფნაზე უარესი მხოლოდ ერთი რამაა: ყოფნა უშენოდ. დაბრუნდი. თუ დაბრუნდები, New Beetle -ს გიყიდი. კარგი, ვიცი, რომ ეს სულელური წინადადებაა, მაგრამ შენი ბრალია: მას შემდეგ, რაც შენ წახვედი, თანდათან უფრო სერიოზული ვხდები. მივხვდი, რომ სხვა შენნაირი გოგო არ არსებობს და აქედან დასკვნა გამოვიტანე: მე შენ მიყვარხარ."
ხელის მოწერას აზრი არ აქვს: სოფი ისედაც იცნობს ამ ძალიან გამორჩეულ და ორიგინალურ სტილს. ბარათი როგორც კი გაგზავნა, მაშინვე ინანა, რომ სოფის მუხლმოდრეკილი არ შეეხვეწა: "მიშველე, არ შემიძლია უშენოდ, ვერ ვძლებ, შეუძლებელია რომ ჩვენ ერთად არ ვიყოთ, შენ თუ დაგკარგავ ყველაფერს დავკარგავ" მის ფეხებთან უნდა დაცემულიყო და მუხლებზე ეკოცნა. აი ეს უნდა გაეკეთებინა. ღმერთო ჩემო ნუთუ ესეც ვერ შეძლო? "

ფრედერიკ ბეგბედერი - 99 ფრანკი

"ყოველი ადამიანის სულში მთვლემარე სასიყვარულო სევდააა ჩაბუდებული. გული, რომელიც სიყვარულს არ უტკენია, გული არ არის. ფილტვები ტუბერკულოზს ელოდებიან, რათა საკუთარი არსებობა შეიგრძნონ. მიყვარდა მძინარეს რომ გიყურებდი, მაშინაც კი, როცა შინ ვბრუნდებოდი გვიან, ნალოთავები, შენ კი თავს იმძინარებდი. ჩამოგიჯდებოდი საწოლზე და შენს წამწამებს ვითვლიდი, ხანდახან მეჩვენებოდა, რომ იღიმებოდი. შეყვარებული მამაკაცი ის არის რომელსაც უყვარს ჩაძინებული ქალის ყურება და კიდევ იმ ქალის ყურება რომელიც ათავებს. სოფი, გესმის თუ არა ჩემი, მიუხედავად ჩვენ შორის გაწოლილი ათასობით კილომეტრისა. რატომ ხდება ისე, რომ როცა შორდები, მაშინ ხვდები როგორ გიყვარს?  ნუთუ ვერ ხვდებოდი, რომ მხოლოდ ერთი რამ მინდოდა შენგან: ცოტა ტკივილი მოგეყენებინა ჩემთვის, სულ ცოტა ფილტვების ტკივილი. "

ფრედერიკ ბეგბედერი - 99 ფრანკი

"ოქტავი პლაჟზე გაიშხლართა და აღმოხდა სახელი "სოფი" რომლის წარმოთქმისას სუნთქვა ეკვროდა.
- სიყვარულს გულთან არაფერი ესაქმება. გული მხოლოდ და მხოლოდ ერთი საზიზღარი ორგანოა, სისხლის ამოსაქაჩი შლანგი და მეტი არაფერი. სიყვარული პირველ რიგში, ფილტვებს ემტერება. ამიტომ, გული მტკივა სიყვარულის გამოო, - ამას კი არ უნდა ვამბობდეთ, არამედ უნდა ვთქვათ, - ფილტვები დამეხშოო. ფილტვები ადამიანის ორგანოებს შორის ყველაზე რომანტიკულია; ყველა შეყვარებული ადამიანი ტუბერკულოზითაა დაავადებული.
ოქტავი კაიფში იყო და თავისთავს ელაპარაკებოდა."

ფრედერიკ ბეგბედერი - "99 ფრანკი"

"სოფიმ გამანადგურებელი მზერა გესროლა, მაგიდიდან წამოდგა და დარბაზიდან ჩქარი ნაბიჯით გავიდა, რათა შენი ცხოვრებიდან სამუდამოდ წასულიყო. უცნაური კი ამ სცენაში ის იყო, რომ როდესაც სოფი ტირილით წამოდგა და წავიდა, შენ ისეთი გრძნობა დაგეუფლა, თითქოს ის კი არა, შენ მიდიოდი და უკანმოუხედავად გარბოდი. შენ ღრმად ჩაისუნთქე, ამოისუნთქე და ის ლაჩრული შვება იგრძენი, რომელიც ყველა განშორების თანმდევია. მერე კი ქაღალდის ხელსახოცზე მიაწერე:  "ყველა განშორება სიყვარულის მიუნჰენია" და კიდევ: "ის, რასაც ადამიანები სითბოს და სინაზეს უწოდებენ, მხოლოდ და მხოლოდ განშორების შიშია." და კიდევ: "ქალებთან ყოველთვის ერთნაირი ბაზარია, ან უნდა დაიკიდო, ან უნდა გეშინოდეს რომ დაიკიდო" თუ ქალს ვერ ტოვებ, ეს იმის ნიშანია, რომ ეს ქალი მაგრად გატერორებს."

***

"ერთ სოფელში ცხოვრობდა ახალგაზრდა ბიჭი, რომელიც ფეთქებადი და თავშეუკავებელი ხასიათით იყო ცნობილი. ერთ დღეს მამამ დაიბარა, მისცა ლურსმნებით სავსე ტომარა და უთხრა, რომ ყოველდღე რამდენიც მრისხანებას ვერ მოთოკავდა, იმდენი ლურსმანი დაეჭედა ღობეზე. პირველ დღეს ღობეს რამდენიმე ათეული ლურსმანი მიემატა. მომდევნო კვირის განმავლობაში ყმაწვილმა ისწავლა თავის მოთოკვა და შესაბამისად ყოველდღიურად მცირდებოდა ახალი ლურსმნების რაოდენობა. ერთხელაც დადგა ისეთი დღე როდესაც ახალგაზრდა სრულიად მშვიდი და აუღელვებული იყო. გახარებული მამასთან მივიდა და მოახსენა ეს ამბავი. კმაყოფილმა მამამ ახალი დავალება მისცა ,რამდენი დღეც შესძლებ მრისხანება აკონტროლო იმდენი ლურსმნის ამოღება შეგიძლია ღობიდანო. გავიდა დრო და დადგა ისეთი დღე როდესაც ყმაწვილმა ამცნო მამას რომ მათი სახლის ღობეზე არც ერთი ლურსმანი აღარ დარჩა. მამამ შვილი ღობესთან მიიყვანა და უთხრა ” ვხედავ კარგად გიმუშავია საკუთარ თავზე და ვამაყობ შენით, მაგრამ ხედავ რამდენი ცარიელი ხვრელია ლურსმნებისგან დარჩენილი?ღობე ისეთი აღარასდროს იქნება, როგორიც თავდაპირველად იყო, როდესაც თავს ვერ გააკონტროლებ და ადამიანს აწყენინებ მის გულში ამ ხვრელების მსგავსი იარები გაჩნდება და შემდეგ მნიშვნელობა აღარ ააქვს რამდენჯერ მოუხდი ამ ადამიანს ბოდიშს – იარები რჩება სამუდამოდ."

* * *

ერთ მოხუცთან მივიდა ახლაგაზრდა და უთხრა:
– თქვენ ყოველთვის კარგ ხასიათზე ხართ, არასდროს არ ბრაზობთ. მასწავლეთ როგორ გავხდე მეც ასეთი.
მოხუცი დათანხმდა და თხოვა მას მოეტანა კარტოფილი და გამჭვირვალე პაკეტი.
– როცა ვინმეზე გაბრაზდები ან განაწყენდები, აიღე ეს კარტოფილი, ერთ მხარეზე დააწერე შენი სახელი, ხოლო მეორე მხარეს იმ ადამიანის სახელი, ვისთანაც კონფლიქტი მოგივიდა და შემდეგ ჩადე ის პაკეტში.
– სულ ეს არის? – იკითხა ახალგაზრდამ გაოცებით.
– არა, – უპასუხა მოხუცმა. – შენ ეს პაკეტი სულ თან უნდა ატარო და ყოველთვის, როცა ვინმეზე გაბრაზდები, მასში ახალი კარტოფილი უნდა ჩაამატო.
ახალგაზრდა დათანხმდა.
გავიდა დრო. პაკეტი თითქმის გაივსო და დამძიმდა. მისი ტარება უკვე არ იყო მოსახერხებელი, თანაც იმ კარტოფილმა, რომელიც პირველად ჩადეს პაკეტში, ლპობა დაიწყო.
ახალგაზრდა მივიდა კვლავ მოხუცთან და უთხრა:
– ამის ტარება უკვე შეუძლებელია. ჯერ ერთი პაკეტი ძალიან მძიმეა, მეორეც – კარტოფილი გაფუჭდა და ყარს.
– სწორედ მსგავსი რამ ხდება შენს სულშიც. როცა ვინმეზე ბრაზდები, წყენა ან მრისხანება გიპყრობს, მაშინ სულში ჩნდება მძიმე ქვა. შენ უბრალოდ ამას მაშინ ვერ ამჩნევ. შემდეგ, რამდენჯერაც განმეორდება მსგავსი სიტუაცია, იმდენჯერ იმატებს ქვების რაოდენობაც და ასე თანდათანობით ყალიბდება ერთგვარი ქმედებების ჯაჭვი, რომლისგანაც შემდგომში ფორმირდება გარკვეული ჩვევები. ეს ჩვევები თავის მხრივ აყალიბებენ ისეთ მანკიერ თვისებებს, რომლებიც ხრწნიან ადამიანს სულიერად, გონებრივად და ფიზიკურად.
მე შენ დაგანახე მთელი ეს პროცესი გვერდიდან, დამკვირვებლის თვალით და ახლა არჩევანი შენზეა…
ჩვენს მანკიერ თვისებებს ჩვენ თვითონ ვშობთ, ამიტომ ყოველთვის, როცა იგრძნობ, რომ ბრაზი და მრისხანება გიპყრობს, კარგად დაფიქრდი, გჭირდება კი დამპალი კარტოფილით სავსე პაკეტის თრევა?

ორჰან ფამუქი - "უმანკოების მუზეუმი"

"ეჰ, რაც არის არის - თქვა მამამ და უმალვე თავი ხელში აიყვანა - დღეს აქ ტკივილის გასაზიარებლად და დასადარდიანებლად არ მომიყვანიხარ. სხვა რამის თქმა მინდა. 
მინდა ეს მწარე გაკვეთილი იცოდე და ჩემი გესმოდეს.
ახლა ძალიან განვიცდი, რაც მოხდა. ვდარდობ რომ კარგად ვერ ვაგრძნობინე როგორ მიყვარდა. ათიათასჯერ რომ არ გავუმეორე როგორი ლამაზი, სასურველი და ძვირფასი იყო ჩემთვის. ოქროს გული ქონდა, ძალიან ჭკვიანი და გულითადი იყო. ჩვენში მოხდენილ ქალიშვილებს სჩვევიათ თავიანთი სილამაზის იარაღად გამოყენება და თავის ისე დაჭერა თითქოს მათი მომხიბვლელობა ღმერთის კი არა თავიანთი დამსახურება იყოს. მას კი ასეთი ამპარტავნება სულაც არ ქონდა...
დღეს აღარ მყავს და უკვე მრავალი წელია, თავისთვის ვერ მიპატიებია რომ როგორც საჭიროა ისე ვერ მოვეპყარი და სათანადო პატივი ვერ მივაგე.
შვილო იცოდე რომ ქალს თავის დროზე უნდა მოეფერო და კარგად მოექცე. დღევანდელი დარიგებები არ დაივიწყო და შენი გოგონა არ გაანაწყენო. ზოგი ქალებს ცუდად ექცევა, გარეთ კი გაჯგიმული დადის. მათ არ დაემგვანო იცოდე და ეს ჩემი დარიგებებიც ხშირად გაიხსენე."

***

"ჩვენ ყველა გავხდით ელექტრონული სივრცის ჭიები,
ვსხედვართ ცარიელ ოთახებში - მოციმციმე ეკრანებთან,
სხვის ცხოვრებებს უგემურად ვღეჭავთ და ვღეჭავთ
და არაფერი ხდება ნამდვილი.
მოხდეს აი, მაგალითად
ჰამაკი, ეზო, ცვივა თუთა, ვაშლი ვარდება.
მოხდეს სოფელი, მეხი - ცაზე, მოხდეს ქალაქი, 
წყვილი - გამზირზე,
ხელი ჩაჰკიდეს ერთმანეთს და ქუჩა გადაჭრეს.
მოხდეს ზაფხულის სიგრილე, ჭრელი პლედი, თბილი საღამო, 
ჩაი და ძველი გაზეთები." 

ბავშვების წერილები ღმერთს:

ღმერთო მე ცოტა ხნის წინ მომპარეს ოცდათხუთმეტი ცენტი. გააკეთე ისე, რომ ვინც ის მოიპარა, დაკარგოს და მე ვიპოვო. ის რა თქმა უნდა შენ შემოგჩივლებს თავის ბედს, ასე რომ მე და შენ გვეცოდინება ვინ არის ქურდი და შემდეგ ჩვენ დავსჯით მას თავისი ცოდვების გამო. 
შენი ოლეგი. (IV კლ.)

ღმერთო გთხოვ გააკეთე ისე რომ მქონდეს კარგი ხელწერა, მაშინ მე ნორმალურად დავწერ საკონტროლოებს და შენც აღარ გაგიჭირდება ჩემი წერილების წაკითხვა.
სონია (II კლ.)

მინდა რო მშვიდობა იყოს დედამიწაზე, ყველა კარგად იყოს, მინდა მალე გადავიდე მესამე კლასში და მინდა ჩქაროსნული ველოსიპედი და კიდე ტუალეტში მინდა. 
ედიკ (II კლ.)

ნეტა შევუყვარდე იმას, ვინც მე მიყვარს და მე მასზე დიდი ხნით დავქორწინდები. 
დიმიტრი (III კლ.)

ღმერთო როგორ ცხოვრობ ცაში? მანდ ყველაფერი გაქვს? იქნებ რამე გჭირდება?
ზინა (III კლ.)

სხვადასხვა წიგნებში სხვადასხვანაირად ხარ აღწერილი და მაინტერესებს სინამდვილეში როგორი ხარ. იქნებ მითხრა სად შეიძლება ვნახო შენი ნამდვილი ფოტო?
რაя (III კლ.)

ღმერთო დამეხმარე გთხოვ რომ კარგად ვისწავლო სკოლაში მთელი ცხოვრება.
ვერკა (I კლ.)

როდესაც ჩემი ძაღლი წავა ამ ქვეყნიდან, გთხოვ ისე ქენი რომ ის შენთან მოხვდეს. შენი ნადმვილი მეგობარი გეყოლება. ყოველ საღამოს 7 საათზე გაიყვანე ხოლმე სასეირნოდ, ისე ყველაფერს ჭამს, ოღონდ არასდროს უყვირო თორემ შეიძლება გიკბინოს. 
ჟორა ( II კლ.)

"დათა თუთაშხია"

- ერთი ნახვით შეყვარების არ გჯერა?.
- არა.
- რატომ? არ გქონია შემთხვევა, რომ ქალი დაგენახოს და შეგყვარებოდეს?
- ეგ სიყვარული არ უნდა იყოს, მგონია.
- აბა რა არის?
- რა ვიცი, როგორ გითხრა... მოწონებაა, გატაცებაა ალბათ. ხორციელია ეგ, სიყვარული სულიერია. ერთხანს მაინც უნდა იყოთ ერთად, რომ სულში ჩახედოთ ერთმანეთს, მისი სულიერი რაღაც-რაღაცეები შენი სიცოცხლისთვის აუცილებელი რომ გახდება, მაშინ დაერქმევა თქვენს ურთიერთობას სიყვარული. ასე მგონია მე.

ჭაბუა ამირეჯიბი

„მთვარის მოტაცება"

"ცოდოა თქვენებური ქალი, თქვენ ტირანები ხართ, სულ ერთია, მამა იქნებით, საქმრო თუ ქმარი. თქვენ არ იცით, რა მოითხოვოთ ქალისგან. თუ თავისუფალი ქცევა გამოიჩინა, კახპააო იტყვით, თუ თავი შეიკავა, პურიტანიაო და თქვენ გავიწყდებათ, რომ თქვენი ქალები ორ ცეცხლ შორის არიან. აგერ ორიოდე ფეხის ნაბიჯზე ჩადრია და ჰარემი. თქვენ უკიდურესი აზიელის და ევროპელის კაპრიზები ურთიერთში გაქვთ არეული, როცა ქალი საყვარლად გინდათ, მისგან თავისუფალ ქცევას მოითხოვთ, როცა მას ცოლად გაიხდით, მერე აზიურ კარჩაკეტილობას."

კოსტანტინე გამსახურდია 

***

"მე შენ მიყვარხარ.
დამიჯერე რაა... 
ვიცი რაღაც დაკარგა ამ სიტყვამ მეოცე საუკუნეში, თითქოს გაიცვითა და აღარავინ აღარ იჯერებს. 
შენც ხომ ასე ფიქრობ და ალბათ ამიტომ ხარ ასე შორს და არ გჯერა ჩემი. მე კი... 
მე კი რაც დრო გადის უფრო მიყვარხარ. 
ყველაფერმა აზრი დაკარგა ჩემს ირგვლივ შენს გარეშე. 
ზოგჯერ მეშინია კიდეც, სიმარტოვის მეშინია. 
დილით რომ ვიღვიძებ, საშინელი სევდა მომყვება ხოლმე სიზმარეული ქვეყნიდან, ყოველ ღამე სიზმარში გხედავ, ისეთს, როგორიც იყავ..."

გ. ჩოხელი

ერლენდ ლუ - "ნაივური. სუპერი."

"ლოს-ანჟელესში შობის წინა საღამოს ერთი შავკანიანი ქალი თავის ღარიბული სახლის წინ ზის და ტირის. მანქანით პოლიციელები ჩამოივლიან, ჩერდებიან და ქალს ეკითხებიან რა მოხდაო. ქალი უყვება რომ სანამ ის თავისი კიბოთი დაავადებული ქალიშვილის სანახავად საავდმყოფოში იმყოფებოდა, ვიღაცეები მის სახლში შეპარულან და ყველაფერი მოუპარავთ. ავეჯი, მაცივრიდან საჭმელი და ბავშვების საშობაო საჩუქრებიც კი. 
შიგნით სახლში კი სამი დაღონებული ბავშვი ზის. მათთვის მეორე დღეს არანაირი შობის დღესასწაული აღარ დადგება.
პოლიციელები ქალს უმტკიცებენ რომ მათ არაფრის გაკეთება არ შეუძლიათ, რადგან ასეთი ქურდობები თითქმის არ იხსნება, მაგრამ ყოველი შემთხვევისთვის მაინც ინიშნავენ თუ რა სათამაშოები წაიღეს ქურდებმა. პოლიციელები თავიანთ მანქანაში სხდებიან და თავისთვის საუბრობენ, საზიზღარი სიტუაციააო, საზოგადოება არასწორ გზას ადგასო და ა.შ. მერე გადაწყვეტენ იმ ქალის შვილებს თავად უყიდონ საჩუქრები და ყველაფრის საფასური თვითონ გადაიხადონ, მაინც შობაა და მათ რაც ჭირდებათ ყველაფერი აქვთ, იმ უბედურ ქალს და მის შვილებს კი არაფერი აბადიათ. პოლიციელები სათამაშოების მაღაზიასთან ჩერდებიან და ფურცელზე ჩანიშნულ სათამაშოებს ყიდულობენ, რამდენიმე ასეული დოლარის. ისინი მაღაზიის გამყიდველს გაესაუბრებიან და გაუმხელენ რაშია საქმე. მფლობელს ამ „პროექტის“ მიზანი გულს უჩუყებს და ამბობს რომ საფასურის ნახევარს თავად გადაიხდის, კარზე ხომ შობაა მომდგარი!
როდესაც პოლიციელები მანქანაში სხდებიან და გეზს ქალის სახლისკენ იღებენ, მოულოდნელად დაუყონებლივ იძახებენ შტაბში.
შტაბში უფროსი ახსნა-განმარტებას სთხოვს. როგორც მოგვიანებით ირკვევა მაღაზიის მფლობელს ერთ-ერთ ტელეარხში დაურეკავს, მათ კი ამ ორი პოლიციელისგან ინტერვიუს აღება მონდომებიათ. ხალხი ამგვარ სასიამოვნო სიახლეებს ხომ ძალიან იშვიათად ისმენს, თანაც შობა ახლოვდება და ერის გასაერთიანებლად ასეთი მშვენიერი ისტორია მისწრებაა. ტალღა გორდება.
ამ სიახლეს უკვე სხვა ტელეარხებიც ატრიალებენ. მალე მთელი ამერიკა იგებს ამ ამბავს და პოლიციელები ნაცნობ-მეგობრებისგან მილოცვებს ვერ აუდიან, თვით პრეზიდენტიც კი ურეკავს და უცხადებს რომ მათით ამაყობს.
ხალხი იმ უბედურ ქალს ფულს და საჩუქრებს უგზავნის. ვიღაც კაცი მას ახალ ბინასაც კი პირდება უკეთეს უბანში. მოულოდნელად ყველას ახსენდება რომ თავად ქალმა ამის შესახებ არაფერი იცის. მას ხომ არც ტელევიზორი აქვს და არც რადიო. ის და მისი შვილები ცარიელ სახლში სხედან და სადღესასწაულო განწყობა სულაც არ აქვთ.
პოლიციელები გადაწყვეტენ შობის დადგომამდე მოიცადონ. მეორე დილით ქალი იღვიძებს და ბავშვებსაც აღვიძებს რომ საავადმყოფოში წავიდნენ და თავიანთ კიბოთი დაავადებულ დას შობა მიულოცონ.
ბავშვები სწუხან დაიკოსთან უსაჩუქროდ მისვლა არ უნდათ, მაგრამ დედა ამშვიდებს- მათ ხომ ერთმანეთი ყავთ და ესეც არანაკლებ მნიშვნელოვანია. მოულოდნელად მათ პოლიციელების მანქანის სირენების ხმა ესმით. ქალი ოხვრით ამბობს რომ ადამიანებს ამ წმინდა დღესაც კი არ შეუძლიათ ერთამენითს მიმართ სიკეთე გამოიჩინონ. მაგრამ ამ დროს მისი ვაჟიშვილი ფანჯარაში იხედება და ხედავს ქუჩა უამრავი ხალხით, სატვირთო მანქანებით, ჟურნალისტებით და ტელეკამერებითაა სავსე. საჩუქრებით ხელდამშვენებული ის ორი პოლიციელიც იქვე დგას.
სახლში ავეჯის შეტანას იწყებენ. ქალი ვერ ხვდება რაშია საქმე. მაგრამ მოულოდნელად პოლიციელებს ცნობს. ისინი ქალს ეხვევიან და 18 000 დოლარის ჩეკს გადასცემენ.
ქალი ტირის.
ცოტას მეც ვტირი." 

***

"უცნაური ქალები გყავთ - თქვა ერთმა მუსულმანმა ქალმა - თქვენ შეგიძლიათ საათები დახარჯოთ ჩაცმაში, მაკიაჟსა და ვარცხნილობაში გარეთ გასვლის წინ, სახლში დაბრუნებისას კი მოიშოროთ კოსმეტიკა, გაიხადოთ ძვირფასი ტანსაცმელი და ქმრების თვალწინ მოუწესრიგებლად, ხალათებსა და ბიგუდებში იაროთ. ჩვენთან კი ყველაფერი პირიქითაა - სახლში, ქმრების თვალწინ ყოფნისას, ჩვენ ლამაზად ვიცვამთ, ვიყენებთ კოსმეტიკასა და სუნამოებს, ხოლო გარეთ უბრალოები, მოკრძალებულად ჩაცმულები გავდივართ, რაში გვჭირდება, მივიქციოთ უცხო მამაკაცების ყურადღება ჩვენი გარეგნობით?"

"ქაღალდის ტყვია"

რაც არ უნდა იყოს კაცის ცხოვრება ერთი დიდი ტყუილია. უნდა თუ არა კაცი მალავს თავის ცხოვრებას იმ ქალთან რომელიც უყვარს. ასე გამოსდის და რატომ არ ვიცი. თავიდანვე ასე იყო, კაცი უფრო პატიოსნად ექცეოდა ქალს და ყველაფერს უყვებოდა, მაგრამ მალევე შეატყო რო ქალი მაინც თავისას ფიქრობს პატიოსნად ექცევი თუ უპატიოსნოდ, ამიტომ კაცი მიხვდა რომ რაღაცეები უნდა დაუმალოს ქალს.
რა უნდათ ქალებს?  ღმერთმა სილამაზე აჩუქა მათ და არ თქვათ რომ ძნელია სილამაზის საფარში შეუმჩნევლად ყოფნა. თავად ეს სილამაზე მათი საფარია. თვალები კი იარაღია. კაცის თვალები ვერ ტყუის, როცა იტყუება კაცმა თვალები უნდა დამალოს, ქალის თვალები კი სწორედ იმისთვის მოუგონიათ რომ გზა კვალი აურიოს კაცს და კიდევ უფრო დახლართოს თავის ტყუილებში. ყველაფერი რაც ქალს აქვს იმისთვის აქვს რომ კაცმა სიმართლე ვერ თქვას და საერთოდ დაივიწყოს ეს სიმართლე. ქალმა კი იცის რომ არსებობს ეს ერთი სიმართლე რომელიც ხშირად მწარეა და ეკლიანი, მაგრამ არ უნდა რომ კაცი ადვილად დაუძვრეს ამ ეკლებს. მაშ ბრძოლა ნდომებია ქალს, მეტი არაფერი, ამაზე აქვს მოწყობილი ტვინი.
კაცი ვერ ხედავს ქალს როცა ქალთან არის. კაცი თავის თავს ხედავს და თავისას ფიქრობს. ქალი კი ხედავს კაცს და ფიქრობს მისას, კაცმა ზუსტად არ იცის არაფერი, ქალმა კი რა ხანია ყველაფერი ზუსტად იცის.


აკა მორჩილაძე

***

„მე რომ ახლა მტკიცება დავიწყო არავის, არასოდეს არავინ ისე არ ყვარებია როგორც მე ის მიყვარდამეთქი, კაცობრიობის სამიჯნურო ისტორიაში მსოფლიო რეკორდი მე დავამყარეთქო, გამოუცდელები იქნებ მენდოთ და დამიჯეროთ კიდეც, მაგრამ გამოცდილები გულში ჩაიცინებთ და გაიფიქრებთ: „ეჰ, შვილოსა, შენ რომ ჩემი სიყვარულის ამბავი იცოდე, მაგას აღარ წამოროშავდიო“  და მართალიც იქნებით.

კაცის გულში ჩახედვა კაცს არ ძალუძს, სხვა საზომი კი არ არსებობს.
ამიტომ ყველას თავისი სიყვარული, თავისი გრძნობა და განცდა გონია უპირველესი და უძლიერესი. ასე ეგონა ჰამლეტსაც, დანიის პრინცსაც და ჩემ მეზობელ უშანგისაც ასე ეგონა.“  :) 

ჯ. ქარჩხაძე - „მდგმური“