“ამბრნი, უმბრნი და არაბნი…” .ამ ნაწარმოებმა პირველმა ”შემიპატიჟა” ნაირა გელაშვილის შემოქმედებაში და მისი მუზა გამაცნო. ის ემოცია, ამ ნოველამ რომ გამოიწვია ჩემში, კარგა ხანს არ გამნელებია...

„ახლა, როცა მთელ ქვეყანას ზურგი შევაქციე და მხოლოდ მერცია მინდოდა, მხოლოდ იმიტომ, რომ ის მოკვდა, აღარ იყო, შეუძლებელი და მიუწვდომელი გახდა. მაგრამ ცოცხალი რომ დარჩენილიყო და კარგად ვყოფილიყავით, ბოლოს ალბათ მაინც მთელ ქვეყანას გავუწევდი ანგარიშს და ყველაზე ადვილად სწორედ მერციას გავწირავდი.“

ასეა… თქვენ არსებაში დაბუდებული ეგოიზმი, სწრაფვა „სრულყოფილებისადმი“, ის იდიოტური ფაქტი, რომ კაცი მონადირეა და სულ რაღაცის ძიებაში, იმაზე ძვირფასს გაკარგვინებთ რაც შეიძლება სიცოცხლე ყოფილიყო.
ვერ აფასებთ მანამ, სანამ თქვენთანაა, თქვენია, თქვენით ცოცხლობს და სუნთქავს, გჩუქნით სულს, სხეულს, ამას ისე აღიქვამთ, როგორც „შესმულ ფიალას“, თქვენ თვალში ინტერესს კარგავს და მხოლოდ მაშინ, როცა დაკარგავთ, როცა დიდი დრო გავა, ხვდებით, რომ ის გაუშვით, რაც ყველაზე მეტად გეძვირფასებოდათ. გაუშვით ზუსტად იმიტომ, რომ თქვენი იყო…
„ნუთუ ისე არ შეგეძლო გაგეშვა, რომ სული არ ჩაგეკლა მისთვის?“
არ შეგეძლო.
იმიტომ, რომ შენში ჩაბუდებული „ამბრნი, უმბრნი და არაბნი“ არ დაგანებებდა ამას.
იმიტომ, რომ კაცი ხარ.

Людей надо с юности обучать управлять своими эмоциями. Я считаю, что никто не должен вступать в брак, пока не научится контролировать свои импульсы. До тех пор пока человек не обрел эмоциональной стабильности, он не созрел для того, что бы завести семью. Самоконтроль — это величайшее качество! Если, обладая им, вы пожелаете вступить в брак, к вам магнетически притянется соответствующая вам личность.
~ Парамаханса Йогананда «Вечный поиск»

აკა მორჩილაძე - "მოგზაურობა ყარაბაღში"

"იანა ჩემთვის ყველაფერი იყო. ის იყო, რაზეც არასდროს მიფიქრია, რაც არასდროს მდომებია. ის იყო, რისთვისაც ალბათ ცოცხლობენ ადამიანები. მე არასდროს ვყოფილვარ ისეთი ბედნიერი, დაწყობილი და მშვიდი, როგორც მაშინ. არასდროს იმდენი არ მიფიქრია და მიოცნებია, როგორც იმ ზამთარს. ბიჭებს კარს არ ვუღებდი და პურზე დავდიოდი ყოველ დილით. როცა იანა ჩემგან მიდიოდა მისი მწვანე ყელსახევევი მქონდა კისერზე შემოხვეული და ასე უაზროდ დავდიოდი წინ და უკან. ბიჭებმა უკვე იცოდნენ რო ჩემთან ცხოვრობდა მაგრამ სულ ვერ ხვდებოდნენ რა და როგორ იყო. პრინციპში სულ არ მაინტერესებდა, ისე კარგად არასდროს ვყოფილვარ. ყველაფერი მომწონდა და მიხაროდა. სად არ დავდიოდით. სიცივეში, ჭყაპში, თოვლში და რამე. სულ ფეხით. გრიბოედოვზე ერთი პატარა სარდაფი იყო "მეგრული სამზარეულო" ერქვა. სულ იქ ვისხედით. იანა იღიმებოდა, მე მიხაროდა. ჩვეულებრივად, ადამიანურად ვლაპარაკობდით. ხელი სულ ჩემს ჯიბეში ედო და მაგრად ვუჭერდი ხოლმე. სახლი შემიყვარდა. იანას ჩემი პულოვერები და თავისი უფერული პალტო ეცვა, ჯინსი ვუყიდე რაღაც იტალიური. ვიდექით და ვიცინოდით...
სულ ვფიქრობ და ვიხსენებ, თან კიდევ ვერ გამიგია, ნეტავ მართლა თუ არსებობდა ის დღეები. მართლა თუ უხაროდა იანას და მართლა თუ ვისხედით ფანჯარასთან წვიმიან დღეებში და ბავშვობას ვიხსენებდით. ახლა ისე შორსაა ეს ყველაფერი, რომ ამაზე ფიქრისას, სულ რაღაცას ვეპოტინები. იანას გარდა სხვა არაფერი მიტრიალებდა თავში. რა იყო ამაზე კარგი არ ვიცოდი. იანა თითქოს ბუმბულის იყო, თბილი და მსუბუქი. ძილში აუცილებლად მხარზე დამადებდა თავს, თან სულ რაღაცეებს ჩურჩულებდა სიზმარში ჩაფლული. თვალდახუჭული ვიწექი ხოლმე და ველოდებოდი, როდის ჩამჩურჩულებდა რაღაც ტკბილ სისულელეს ღამის სიჩუმეში..."