"იმავე საღამოს 10 საათზე საბოლოო პასუხი მივიღე.
შესანიშნავად დაწერილი წერილი. რა თქმა უნდა! ის ხომ შესანიშნავად წერდა წერილებს. ის მეთანხმება, რომ უკვე დროა ერთმანეთს სამუდამოდ დავემშვიდობოთ, რომ თავადაც ამას ფიქრობდა. მან ვერ შეძლო უფრო გულმოწყალე პასუხის გაცემა. ყვებოდა თავის განცდებზე, ასეთი დანაკარგის გამო. მთელი გულით წუხდა და მტკივნეულად განიცდიდა რომ ვერ მაგრძნობინა, როგორ მაღმერთებდა, რომ სიტყვებს ვერ პოულობდა ამის გამოსახატად. "ჩვენ ხომ სხვებივით არ ვართ", ამბობდა ის, რა თქმა უნდა, ოდესმე მეც ვიპოვიდი ჩემს დიდ სიყვარულს, ის დარწმუნებული იყო ამაში. "სილამაზე იზიდავს სილამაზეს", დასძინა ბოლოს. რა საყვარლად თქვა... ნამდვილად. მაგრამ ხომ შეიძლებოდა ასევე საყვარლად მოეწერა ჩემი ცხოვრების სიყვარულს: "დაბრუნდი! არ დამშორდე! შევიცვლები!" მაგრამ არ მომწერა... კარგა ხანს ვიჯექი და სევდიანად მივშტერებოდი კომპიუტერის ეკრანს, მაგრამ სადღაც შიგნით ვგრძნობდი რომ ყველაფერი უკეთესად იქნებოდა, ვგრძნობდი და ასეც იყო"
No comments:
Post a Comment